Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ)

     Η "Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων" είναι ένα από τα διασημότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Θεωρείται γενικά παραμύθι που απευθύνεται σε παιδιά, αν και πιστεύω ότι το πραγματικό κοινό του είναι οι μεγάλοι, οι οποίοι, άλλωστε, μαγεύονται από τις κατά καιρούς εικονογραφήσεις του περισσότερο από τα παιδιά. Γι' αυτό σκέφτηκα, μια που, ειδικά εμένα, δώσε μου εικονογραφημένο παραμύθι και πάρε μου την ψυχή, να παρουσιάσω τις ωραιότερες εικονογραφήσεις της Αλίκης εδώ στο μπλογκ.

John Tenniel (1865): η πρώτη και γνωστότερη εικονογράφηση της Αλίκης.




Arthur Rackham (1907): νομίζω ότι αυτή είναι η αγαπημένη μου εικονογράφηση.





Charles Robinson (1907)





Tove Jansson (1959): Η Φιλανδή δημιουργός των γνωστών Moomins έχει εικονογραφήσει και την Αλίκη.


Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ

     Το "We need to talk about Alice" είναι ένα βίντεο που έφτιαξε το Plenty Studio, με έδρα την Αργεντινή, για λογαριασμό της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Good Books, η οποία διαχειρίζεται ένα on - line βιβλιοπωλείο και δίνει όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις στη φιλανθρωπική οργάνωση Oxfam. Το βίντεο είναι το τρίτο μέρος της σειράς των Μεγάλων Συγγραφέων, μετά από το "Metamorphosis"  και τo "Havana Heat", που γυρίστηκαν το 2012.
     Το "We need to talk about Alice" βασίζεται στην "Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων", μιας και φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από την πρώτη έκδοση. Επικεντρώνεται στη σκηνή του τσαγιού, μόνο που ο Καπελάς και ο Λαγός τρώνε βιβλία, ενώ η Αλίκη, με τα τατού και τις καλτσοδέτες, είναι λίγο πιο σέξι απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει... Το βίντεο είναι τελείως ψυχεδελικό, απολύτως στο πνεύμα του βιβλίου, και παράλληλα εντελώς πρωτότυπο και φρέσκο. Και μπορείτε να το δείτε παρακάτω.


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Ο ΊΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ, Ο ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΟΙ ΣΙΝΕΦΙΛ

     Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μ' άρεσε να διαβάζω βιβλία, ν' ακούω μουσική και να βλέπω ταινίες. Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα παράξενο σ' αυτό, δεν είναι σαν να λέω, ας πούμε, ότι πάντα μ' άρεσε να τυλίγω φίδια γύρω από τον λαιμό μου· πρόκειται για πράγματα συνηθισμένα κι άλλωστε όλοι στην οικογένειά μου επιδίδονται μανιωδώς σ' αυτές τις τρεις δραστηριότητες, σε σημείο που καμιά φορά φοβάμαι ότι όλ' αυτά τα βιβλία, οι δίσκοι και τα dvd που επί δεκαετίες συσσωρεύονται στο πατρικό μου θα πέσουν να μας πλακώσουν. Ειδικά όσον αφορά στον κινηματογράφο, ήταν η αγαπημένη μας οικογενειακή έξοδος: είχαμε δει όλες εκείνες τις ταινίες της δεκαετίας του '80 που είναι μείγμα κωμωδίας και περιπέτειας, τύπου "The Goonies", "Ghostbusters" και "Back to the Future", ταινίες καθαρής κινηματογραφικής απόλαυσης, τις οποίες έχω δει άπειρες φορές από τότε και, παρ' όλο που μου φαίνονται πια ξεπερασμένες, εξακολουθώ να θυμάμαι πόσο με συνέπαιρναν οι φαντασμαγορικές περιπέτειες τους. Όποτε όμως ξαναφέρνω στη μνήμη μου εκείνη την εποχή της πρώιμης, ανυποψίαστης κινηματογραφοφιλίας, μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι, ενώ ήμασταν φανατικοί θεατές, συχνά πηγαίναμε στον κινηματογράφο αργοπορημένοι, ενώ είχε ήδη αρχίσει το έργο, πράγμα που ουδέποτε μας στενοχωρούσε, γιατί θα μπορούσαμε να δούμε τα χαμένα πρώτα λεπτά στην επόμενη προβολή. Αυτή η συνήθεια κόπηκε τελείως αργότερα, εκεί κατά τις αρχές της δεκαετίας του '90, που γίναμε περισσότερο Ευρώπη και φροντίζαμε να είμαστε πιο συνεπείς ή που απλώς μεγαλώσαμε και κόψαμε τις πολλές εξόδους με τους γονείς. Πάντως το αποκορύφωμα των καθυστερημένων αφίξεων ήταν στην ταινία "Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού": έχοντας φτάσει τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές κάνουν snowboard στα Ιμαλάια με μία φουσκωτή βάρκα, για να φτάσουν μετά από λίγο στη ζούγκλα της Νότιας Ινδίας (οι περιορισμένες γνώσεις μου στη Γεωγραφία εκείνη την εποχή δεν μου επέτρεπαν ν' αντιληφθώ αυτή τη σεναριακή υπερβολή), είδαμε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα, ενώ, όταν μετά το τέλος της ταινίας καθίσαμε να δούμε την κανονική αρχή, ήταν σαν να μας είχαν κάνει δώρο μια ακόμα μικρού μήκους περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς (θεωρώ δεδομένο ότι όλοι έχουμε δει αυτές τις ταινίες, έστω στο STAR ένα μεσημέρι Κυριακής, γι' αυτό δεν δίνω διευκρινίσεις για την υπόθεση). 
     Όλ' αυτά τώρα, τι κάναμε και τι δεν κάναμε στον κινηματογράφο τη μακρινή δεκαετία του '80, δεν θα είχαν καμία θέση στο μπλογκ, εάν δεν είχα διαβάσει πρόσφατα ένα νοσταλγικό κείμενο του Ίταλο Καλβίνο για τον κινηματογράφο και τον ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του η καθημερινή του συνήθεια να πηγαίνει σινεμά τον καιρό της εφηβείας. Στο κείμενο αυτό, που έχει τον τίτλο "Η Βιογραφία Ενός Θεατή" και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Φεντερίκο Φελίνι  "Making a Film" (μπορείτε κι εδώ να διαβάσετε ένα μεγάλο μέρος του κειμένου στα αγγλικά), ο Καλβίνο αναφέρεται στην ίδια συνήθεια της καθυστερημένης προσέλευσης εκ μέρους των Ιταλών θεατών και την εγκωμιάζει μ' έναν τρόπο που ποτέ δεν είχα σκεφτεί, ως προπομπό της nouvelle vague (βέβαια, όταν εμείς κάναμε το ίδιο, η nouvelle vague είχε έλθει και παρέλθει, οπότε, ας πούμε ότι, κατά κάποιο τρόπο ήμασταν ακούσιοι συνεχιστές της):
"Οι Ιταλοί θεατές έκαναν την είσοδό τους στον κινηματογράφο με βάρβαρο τρόπο, αφού η ταινία είχε ήδη αρχίσει, πράγμα που συνηθίζεται ακόμα και σήμερα. Μπορούμε να πούμε ότι τότε είχαμε ήδη προβλέψει τις πιο εξεζητημένες σύγχρονες αφηγηματικές τεχνικές, που διακόπτουν τη ροή του χρόνου της ιστορίας και τη μετατρέπουν σε παζλ, το οποίο πρέπει να ολοκληρώσουμε κομμάτι- κομμάτι ή ν' αποδεχτούμε την αποσπασματική μορφή του. Για να μας παρηγορήσω περισσότερο, θα πω ότι το να παρακολουθεί κανείς την αρχή μιας ταινίας ενώ γνωρίζει ήδη το τέλος, πρόσφερε μια επιπρόσθετη ικανοποίηση: το ν' ανακαλύπτει όχι τη διαλεύκανση των μυστηρίων και των δραμάτων αλλά τη γέννησή τους· και μια αδιόρατη αίσθηση ενόρασης σε σχέση με τους χαρακτήρες. Αδιόρατη: ακριβώς όπως πρέπει να είναι τα οράματα των μάντεων, γιατί η ανακατασκευή της κατακερματισμένης πλοκής δεν ήταν πάντα εύκολη, ειδικά αν επρόκειτο για αστυνομική ταινία, όπου η αναγνώριση του δολοφόνου στην αρχή και η διάπραξη του εγκλήματος στη συνέχεια άφηναν μια ακόμα πιο σκοτεινή περιοχή μυστηρίου στο ενδιάμεσο."
     Η διαολεμένη ιδιοφυΐα του Καλβίνο μπορεί να κάνει αναλύσεις και να στήνει διανοητικά παιχνίδια για το καθετί, ωστόσο αυτό που με τράβηξε περισσότερο σ' αυτό το κείμενο είναι η λίγο παραπάνω μυθοποίηση της παιδικής ηλικίας, κάτι που κι ο συγγραφέας κι εγώ και μάλλον όλοι μας φαίνεται να έχουμε ανάγκη, για να καταφεύγουμε σ' αυτό το εξιδανικευμένο παρελθόν όποτε χρειαζόμαστε έμπνευση και δύναμη

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Η ΈΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

Όταν διάβασα το παρακάτω κείμενο στα σχόλια του προηγούμενου ποστ, θεώρησα α-πα-ραί-τη-το να του δώσω ξεχωριστό χώρο, αφού είναι η πιο διεισδυτική και ολοκληρωμένη παρουσίαση της ταινίας που έχω διαβάσει. Ο συντάκτης είναι ανώνυμος, μπορώ όμως να μαντέψω με βεβαιότητα ποιος είναι.  ;)

   Βρισκόμαστε στα βάθη του Μεσαίωνα. Ένας σταυροφόρος, ο Αντόνιους Μπλοκ, επιστρέφει στην πατρίδα του, τη Σουηδία, αφού πολέμησε δέκα χρόνια στους Άγιους Τόπους επιθυμώντας να υπηρετήσει έναν σκοπό και ίσως να κερδίσει μια θέση στον Παράδεισο. Ωστόσο, αντί να έλθει σαν δαφνοστεφανωμένος νικητής, πλήρης αυτοπεποίθησης και δικαίωσης, γυρίζει σωστό ερείπιο. Όλες του οι βεβαιότητες και η πίστη του έχουν χαθεί, η αμφιβολία τον κατατρώει εσωτερικά, υποψιάζεται την κενότητα των εννοιών -θρησκεία, ιερός σκοπός- και συνακόλουθα τον παραλογισμό και την φρίκη της ανθρώπινης ζωής, αφού αυτή δεν έχει ένα υπερβατό νόημα, που να μας κατευθύνει. Είναι εμφανές ότι ο σταυροφόρος δεν είναι ένας ήρωας του καιρού του αλλά μία φιγούρα της νεωτερικότητας μεταφυτευμένη στην κατεξοχήν εποχή του μυστικισμού και της σκοτεινής πίστης -τον Μεσαίωνα. Συν τοις άλλοις, πέραν του ότι δεν βρήκε τον Παράδεισο υπηρετώντας την υπόθεση των Σταυροφοριών, βλέπει την πατρίδα του να έχει μετατραπεί σε μια αληθινή κόλαση, μιας και έχει ενσκήψει επιδημία πανούκλας σε όλη την χώρα. Πρόκειται για αληθινό γεγονός, όταν στα μέσα του 13ου αιώνα η πανούκλα αφάνισε πάνω από το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης.
     Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με το που ακουμπάει τις όχθες της Σουηδίας, ο ίδιος ο Θάνατος τον περιμένει για τον πάρει μαζί του. Ο Μπλοκ όμως αρνείται και του προτείνει να παίξουν μία παρτίδα σκάκι και να τον αφήσει να ζήσει, όσο κρατήσει το παιχνίδι. Μαζί του ο Σταυροφόρος έχει και τον ιπποκόμο του, ο οποίος είναι το εντελώς αντίθετο. Κυνικός σε σημείο μηδενισμού, ρεαλιστής, δεν τον απασχολεί το κρυμμένο πίσω από τα πάντα νόημα, γήινος, ζει τη ζωή του σε κάθε της στιγμή πίνοντας και φλερτάροντας ασύστολα.
     Στην περιπλάνηση τους αυτός ο ιδιόρρυθμος Δον Κιχώτης με τον Σάντσο Πάντσα του θα συναντήσουν διάφορους τύπους ανθρώπων, αυτομαστιγώμενους, μάγισσες που καίγονται στην πυρά, απατεώνες αλλά και ένα αντρόγυνο πλανόδιων ηθοποιών μαζί με το αγοράκι τους. Η οικογένεια αυτή είναι οι μόνοι αγνοί και αθώοι μέσα σε αυτή την κοιλάδα των δακρύων. Συμβολίζουν την Αγία Οικογένεια, τον Ιωσήφ, την Μαρία και τον μικρό Χριστό, αφού και τα ονόματά τους εκεί παραπέμπουν. Ακόμη, τον Σταυροφόρο τον περιμένει η πιστή του γυναίκα στον πύργο τους.
     Θα λέγαμε ότι υπάρχουν κάποιες ομοιότητες του Μπλοκ με τον ομηρικό Οδυσσέα. Είναι αμφότεροι πολεμιστές, ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους αφιερώθηκε στην περιπλάνηση, τους περιμένει και τους δύο μια πιστή αγαπημένη. Ωστόσο, υπάρχουν δύο θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ τους, οι οποίες μας σκιαγραφούν καλύτερα τον Αντόνιους Μπλοκ. Ο Οδυσσέας επιστρέφει στην πατρίδα του και ΓΝΩΡΙΖΕΙ, έχει κατακτήσει την πολυπόθητη γνώση και σοφία από την εμπειρία. Ο Αντόνιους, παρ'όλη την εμπειρία, διατελεί εν πλήρη αγνοία και συγχύσει. Η αμφιβολία και η αγωνία τον έχει συντρίψει. Επιπρόσθετα, ο Οδυσσέας σε όλο του το πολύπαθο ταξίδι έχει τους θεούς δίπλα του, ο Ποσειδώνας τον εκδικείται, η Αθηνά τον βοηθάει, αισθάνεται, σχεδόν βλέπει τους θεούς. Ο Αντόνιους Μπλοκ αισθάνεται την απουσία και τη σιωπή του Θεού. Ικετεύει για ένα σημάδι, έστω ένα κάτι, αλλά ο Θεός παραμένει σιωπηλός. Και αν δεν υπάρχει; Τον δοκιμάζει ο Θάνατος σαν άλλος Μεφιστοφελής. Τότε η ζωή είναι μια φρίκη! απαντά ο Μπλοκ.
     Εκεί όμως που ο Σταυροφόρος τα βλέπει όλα μαύρα, ο Ιωσήφ, ο πατέρας - πλανόδιος ηθοποιός, βλέπει την ίδια την Παναγία να περπατά μαζί με το Θείο Βρέφος. Εκεί που ο Σταυροφόρος πνίγεται στα βάθη της απελπισίας του, αυτός αγαπάει την γυναίκα του και χαίρεται τη ζωή και τις απλές χαρές της, μεταγγίζοντας τελικά την γνώση της αγαθότητας και αισιοδοξίας -Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι- στον κατάμαυρο Αντόνιους Μπλοκ. Ίσως να θέλει να μας πει ο σκηνοθέτης ότι η ομορφιά, η ελπίδα και ο Θεός μπορεί να βρεθούν, αν διατηρούμε την αγαθότητα και την διάθεση για ζωή.
Πάντα όμως, όσο καλοί και να είμαστε στο σκάκι, ο Θάνατος είναι πολύ καλύτερος παίχτης, μπορεί να μας αφήνει να νομίζουμε ότι νικάμε, μα στο τέλος πάντα αυτός νικά.
     Δεν είναι όμως κακό μέχρι τότε να το διασκεδάσουμε και να γευτούμε την γνήσια, αποκρυσταλλωμένη αίσθηση της ζωής.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Ο ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

     Σαν σήμερα, το 1953, ο Ουαλός ποιητής Ντύλαν Τόμας άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Saint Vincent's στη Νέα Υόρκη. Ήταν μόνο 39 ετών, αλλά η υγεία του ήταν κατεστραμμένη από το αλκοόλ. Πριν λίγες μέρες, στις 3 Νοεμβρίου, είχε καταρρεύσει στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο Chelsea αναφωνώντας "Ήπια 18 διπλά ουίσκι· νομίζω ότι έσπασα το ρεκόρ!". Εκτός από  τον Μπομπ Ντύλαν, που πήρε το όνομά του απ' αυτόν, φόρο τιμής στον ποιητή έχει αποτίσει κι ο ομότεχνός του Μίλτος Σαχτούρης με το παρακάτω ποίημα, που περιλαμβάνεται στη Συλλογή Το Σκεύος (1971).

...μα εκεί κάτω στα τεράστια της Ουαλίας 
φεγγάρια
μέσα στα ολοστρόγγυλα της Ουαλίας
φεγγάρια
Ο ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΆΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΡΕΛΟΣ
ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΕΙ                                                       


ΣΤΟΝ ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

Σήμερα καθώς οργίζομαι και μπαίνω
εις τα πενήντα δυο μου χρόνια
με δέος και θάμβος μαζί σε χαιρετίζω
αδελφικό μου χάσμα Ντύλαν Τόμας
που τόσο νέος ήξερες
φωτιά να βάζεις μεσ' στις λέξεις
να τις πυροδοτείς
κι αυτές με κρότο και με θεό μαζί
να εκρήγνυνται, στο αχανές


     Κι ένα ποίημα του ίδιου του Ντύλαν Τόμας σε μετάφραση Νίκου Ράπτη (πηγή: www.poiein.gr) και σε συγκλονιστική απαγγελία από τον ίδιο τον ποιητή.

ΑΒΡΟΣ ΜΗΝ ΠΑΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ

Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή
Το γέρασμα, με το κλείσιμο της μέρας
Πρέπει να καίει και να μουγκρίζει
Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Κι αν άνθρωποι σοφοί, του σκότους το σωστό,
Κοντά στο τέλος τους, το ξέρουνε αυτοί
Αφού απ' τα λόγια τους δεν είδαν
Αστραπή να ψαλιδίζει,
Αβροί δεν παν στην νύχτα την καλή.

Άνθρωποι καλοί, στου κύματος δίπλα τη στερνή,
Το κλάμα τους πώς λαμπυρίζει
Των πράξεών τους φύση, λαμπρή, καχεκτική
Σε κόλπο καταπράσινο ίσως αυτές
μπορούσαν να χορεύουν,
Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Άνθρωποι τρομεροί, πάνω στη φλογερή του ορμή
Τον Ήλιο αδράξαν και τον τραγουδήσαν,
Όμως καθώς αυτός τον ουρανό διασχίζει
Μάθαν, αργά πολύ, πώς θλίψη τον γιομίσαν,
Αβροί δεν παν στην νύχτα την καλή.

Άνθρωποι σκοτεινοί, κοντά στο μνήμα,
Με θαμπωμένη όραση βλέπουν και αυτοί
Μάτια θαμπά που θα μπορούσαν να είναι, 
Όλο χαρά, μετεωρίτες φλογεροί,
Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Κι εσύ πατέρα, απ' το θλιμμένο ύψος, από κει,
Δωσ' μου κατάρα και ευχή
Με των δακρύων σου την ορμή.
Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή,
Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Ο JOE STRUMMER ΤΡΕΧΕΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ

     Ποτέ δεν ήμουν "αθλητικός τύπος"· στο σχολείο, είχα τον πιο μικρό βαθμό στη γυμναστική και προφασιζόμουν ένα σωρό ασθένειες για να μη συμμετέχω στο μάθημα ή απλώς δε φορούσα φόρμα, οπότε έπαιρνα μια απουσία και τελείωνε το θέμα -άσε που ένιωθα τρομερά αμήχανα με τις φόρμες, κάπως σαν να πήγαινα στο σχολείο με πιτζάμες. Εννοείται ότι δεν έχω γραφτεί ποτέ σε γυμναστήριο κι ακόμα δεν ξέρω ποτέ καμιά απάντηση στις ερωτήσεις της κατηγορίας "αθλητισμός" στο trivial pursuit. Υπάρχει ωστόσο μια εξαίρεση σ' όλη αυτή την αντιαθλητική στάση κι αυτή είναι το τρέξιμο. Μ' αρέσει να πηγαίνω για τρέξιμο κι όσο περνούν τα χρόνια το κάνω όλο και πιο τακτικά και το χαίρομαι όλο και περισσότερο, γι' αυτό κι ο μαραθώνιος είναι το μόνο αθλητικό γεγονός που, αντί να με γεμίζει με αδιαφορία ή περιφρόνηση, μου προξενεί θαυμασμό για τους συμμετέχοντες και την προσπάθειά τους. Επομένως, όταν διάβασα ότι ένας από τους ήρωές μου, ο Joe Strummer, είχε τρέξει κι είχε τερματίσει σε ΔΥΟ μαραθώνιους και μάλιστα με μηδενική προπόνηση, εντάξει, εκεί ο θαυμασμός μου έφτασε στα ύψη.

     Βέβαια, μόνο για τον έναν από τους δύο μαραθώνιους μπορούμε να είμαστε σίγουροι: το 1983 έτρεξε στον μαραθώνιο του Λονδίνου (από όπου και η παραπάνω φωτογραφία) και μάλιστα τερμάτισε σε 4 ώρες και 13 λεπτά. Τον προηγούμενο χρόνο, έχοντας "εξαφανιστεί" στο Παρίσι προκειμένου να προκαλέσει την προσοχή των μίντια και ν' αυξήσει τις πωλήσεις του "Combat Rock", έτρεξε, κατά τα λεγόμενά του, στον μαραθώνιο του Παρισιού και τερμάτισε στον εντυπωσιακό χρόνο των 3 ωρών και 20 λεπτών. Παρ' όλο που και σ' αυτή την περίπτωση υπάρχει σχετική φωτογραφία, αφενός δε φαίνεται να φορά το ταμπελάκι που έχουν όλοι οι αθλητές με τον αριθμό τους κι αφετέρου μοιάζει πολύ φρέσκος για άνθρωπο που μόλις έχει τρέξει 42 χιλιόμετρα...
 
     Ακόμα όμως κι αν η συμμετοχή του στον μαραθώνιο του Παρισιού είναι ψέμα, μόνο και μόνο το ότι πήρε μέρος έστω σε έναν μαραθώνιο χωρίς καμία προπόνηση, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που προπονούνται για χρόνια προκειμένου να συμμετάσχουν, είναι υπεραρκετό. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ως προπόνηση την απάντηση που έδωσε σ' έναν δημοσιογράφο ο οποίος τον ρώτησε ποιο είναι το πρόγραμμά του κατά την προετοιμασία για τον μαραθώνιο:
"εντάξει, αφού το θέλεις, ορίστε: πιες δέκα μπίρες το βράδυ πριν τον αγώνα. Το 'πιασες; Και μην τρέξεις ούτε ένα βήμα για τουλάχιστον τέσσερις βδομάδες πριν τον αγώνα... Βάλε όμως μια προειδοποίηση σ' αυτό το άρθρο: 'μην το δοκιμάσετε μόνοι σας'. Θέλω να πω, λειτουργεί για μένα και τον Hunter Thompson, αλλά μπορεί να μη λειτουργεί για άλλους. Μπορώ να σου πω μόνο τι κάνω εγώ."
Σίγουρα δεν είναι η συμβουλή που θα έδινε ένας αθλητής. Είναι όμως ακριβώς η συμβουλή που θα έδινε ένας punk μουσικός, οπότε είναι ακόμα καλύτερη!

Πηγές: dangerousminds.netwww.openculture.com


Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Ο Κρητικός είναι ένα από τ' αριστουργήματα του Διονύσιου Σολωμού και της ελληνικής λογοτεχνίας γενικότερα. Αφηγείται την ιστορία ενός Κρητικού που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του όταν οι Τούρκοι κατέπνιξαν την εξέγερση στη Λαβύρινθο, ένα ρωμαϊκό λατομείο στην περιοχή της Γόρτυνας, όπου, το καλοκαίρι του 1823, είχαν βρει καταφύγιο πολλοί Κρητικοί. Ο Κρητικός, όταν το πλοίο που τον μετέφερε σε ασφαλές έδαφος ναυάγησε εν μέσω καταιγίδας, πάλεψε με τα κύματα, προκειμένου να σώσει τον εαυτό του και την αγαπημένη του. Ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά του μια θεϊκή μορφή, η Φεγγαροντυμένη, η οποία διάβασε "τους πόνους που φύτρωσαν στα σωθικά του" και τον ανάγκασαν ν' αφήσει την πατρίδα του. Λίγο μετά την εξαφάνιση της, ο Κρητικός έφτασε τελικά στη στεριά, όπου διαπίστωσε ότι η αγαπημένη του ήταν ήδη νεκρή.

Βρύση έγινε το μάτι μου, κι' ομπρός του δεν εθώρα,
Κ' έχασα αυτό το θεϊκό πρόσωπο για πολλή ώρα,
Γιατί άκουγα τα μάτια της μέσα 'ς τα σωθικά μου,
Που ετρέμαν και δε μ' άφιναν να βγάλω τη μιλιά μου·
Όμως αυτοί είναι θεοί, και κατοικούν απ' όπου
Βλέπουνε μεσ' ΄ς την άβυσσο και 'ς την καρδιά τ' ανθρώπου,
Κ' ένοιωθα πως μου διάβαζε καλύτερα το νου μου
Πάρεξ αν ήθελε της πω με θλίψη του χειλιού μου·
"Κύττα με μεσ' 'ς τα σωθικά, που φύτρωσαν οι πόνοι
.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .
.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .
Όμως εξεχειλίσανε τα βάθη της καρδιάς μου·
Τ' αδέλφια μου τα δυνατά οι Τούρκοι μου τ' αδράξαν,
Την αδελφή μου ατίμησαν, κι αμέσως την εσφάξαν,
Τον γέροντα τον κύρην μου εκάψανε το βράδυ,
Και την αυγή μου ρήξανε τη μάννα 'ς το πηγάδι
Στην Κρήτη     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .
Μακρυά πο κείθ' εγιόμισα ταις φούχτες μου κ' εβγήκα
Βοήθα, Θεά, το τρυφερό κλωνάρι μόνο να 'χω·
Σε γκρεμό κρέμουμαι βαθύ, κι' αυτό βαστώ μονάχο".



πηγή: www.theatlantic.com

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

ΆΛΛΟΤΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ...

Άλλοτε η θάλασσα μας είχε σηκώσει στα φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στον ύπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τα πουλιά στον αγέρα
Τις ημέρες κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές και τα χρώματα
Τα βράδια ξαπλώναμε κάτω απ' τα δέντρα και τα σύννεφα
Τις νύχτες ξυπνούσαμε για να τραγουδήσουμε
Ήταν τότε ο καιρός τρικυμία χαλασμός κόσμου
Και μονάχα ύστερα ησυχία
Αλλά εμείς πηγαίναμε χωρίς να μας εμποδίζει κανείς
Να σκορπάμε και να παίρνουμε χαρά
Από τους βράχους ως τα βουνά μας οδηγούσε ο Γαλαξίας
Και όταν έλειπε η θάλασσα ήταν κοντά ο Θεός.

Γιώργος Σαραντάρης


πηγή: arisztokratesz.tumblr.com