ΚΛΟΟΥΝ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Τα δάκρυά μου μοιάζουν σιωπηλή φυλλοροή
κάποιου ρόδου μαγικού.
Κι όλη μου η θλίψη από μια ρωγμή κυλά
ανενθύμητων χιονιών κι ουρανών.

Θαρρώ πως αν άγγιζα τη Γη,
θα θρυμματιζόταν.
Είναι τόσο λυπημένη κι όμορφη,
τρεμάμενη σαν όνειρο.

Ντύλαν Τόμας, απόδοση Γιάννης Γ. Μπαζός, Εκδόσεις Σοφίτα

Η ΜΑΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΤΩ

   Το 1997, η Johanna Fateman, ξεκινούσε ένα φάνζιν που είχε τη μορφή ενός ημερολογίου απευθυνόμενου στον αγαπημένο της καλλιτέχνη, τον Antonin Artaud. Στην εισαγωγή έγραφε τα εξής: "Αγαπητό Ημερολόγιο, σου γράφω γιατί το εξομολογητικό γράψιμο είναι ο πιο χαμηλότονος τρόπος που ταιριάζει στην ταπεινή θέση του οπαδού". Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο σχιζοφρενής, συφιλιδικός Αρτώ, ένα τρομερό παιδί των γαλλικών Γραμμάτων και Τεχνών, ήταν ένα παράδοξο είδωλο για ένα κορίτσι που είχε υπάρξει μέρος της φεμινιστικής πανκ σκηνής της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, το απείθαρχο πνεύμα του Αρτώ έμοιαζε να την καταδιώκει, καθώς εργαζόταν για να δημιουργήσει ένα φάνζιν που κατέγραφε την τέχνη με πάνκ συμπεριφορά και να επινοήσει έναν τρόπο να είναι περιθωριακή και αρνήτρια της κουλτούρας, διατηρώντας παράλληλα την ενάργεια που είναι απαραίτητη για μια ξύπνια κριτική.  Η μορφή του ημερολογίου, της επέτρεπε να διερευνήσει και να δώσει μορφή σ' ένα πλέγμα από προσωπικές, πολιτικές και καλλιτεχνικές σκέψεις και πυροδοτούσε μια οργιώδη δραστηριότητα σε σχέση με το είδωλό της: διάβασε για τον Αρτώ και την τέχνη του, λογομάχησε έντονα με έναν από τους καθηγητές της, τον Donald Kuspit, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τον Αρτώ, παρακολούθησε διάφορες διαλέξεις για τον αγαπημένο καλλιτέχνη, με ομιλητές που περιλάμβαναν τον Ντεριντά και την Σόνταγκ, και προσπάθησε να παρακολουθήσει την ταινία του Ντράγερ "το Πάθος της Ζαν ντ' Αρκ", με πρωταγωνιστή τον Αρτώ, χωρίς να τα καταφέρει (ήταν sold out). Μετά απ' όλα αυτά όμως, η Fateman εγκατέλειψε το Artaud-mania για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική, αλλά λίγους μήνες αργότερα, μια κριτική του Kuspit για τον Αρτώ ανανέωσε τον ζήλο της: άρχισε ξανά την έκδοση του φάνζιν, κολλώντας στην τελευταία σελίδα την κριτική του Kuspit και υπογραμμίζοντας τα πιο εξοργιστικά σημεία. Μετά την αποφοίτησή της από την Καλών Τεχνών (κι αφού πήρε Α από τον Kuspit, χάρη σε μία παρουσίασή της για τον Pollock που έσπαγε κόκαλα), η Fateman σταμάτησε να γράφει κι εγκατέλειψε τη ζωγραφική για τη μουσική, δημιουργώντας το συγκρότημα Le Tigre.

.
     Το ερώτημα βέβαια είναι, τι μας νοιάζει εμάς ένα φάνζιν που δημιουργήθηκε στη Νέα Υόρκη πριν από είκοσι περίπου χρόνια, από ένα παράξενο κορίτσι αφοσιωμένο στον Αρτώ ... Ωστόσο, πέρα από το ότι τα φάνζιν μ' αρέσουν πολύ και μάλιστα με συγκινούν κάπως, γιατί απαιτούν έναν ρομαντικό ενθουσιασμό, αυτό που με τράβηξε περισσότερο στο άρθρο που διάβασα στο www.theparisreview.org  για το Artaud- mania (και μ' έκανε να μεταφέρω σχεδόν αυτούσια κάποια κομμάτια του σ' αυτό εδώ το ποστ) ήταν η ιδέα πως μπορεί κανείς να διοχετεύσει τον θαυμασμό του για κάποιον απρόσιτο καλλιτέχνη ή συγγραφέα με τη δημιουργία ενός χώρου έκφρασης και γόνιμου διαλόγου μαζί του, κατευθύνοντας τις ανησυχίες και τις δραστηριότητές του με σκοπό την αυτοπραγμάτωση. Όπως γράφει η συγγραφέας Sara Marcus, "Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο όταν τελικά διάβασα το Artaud -mania ήταν πως η Johanna έγραφε για την τέχνη σαν να συμμετείχε σ' έναν διάλογο που εκτεινόταν πέρα από τους συνομηλίκους της, καθώς στο φάνζιν απαντούσε στους καθηγητές της στην Καλών Τεχνών, σε νεκρούς καλλιτέχνες και διάσημους κριτικούς τέχνης". Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, μέσα από το φάνζιν/ ημερολόγιο της, η Fateman προσέγγισε το απεγνωσμένο πάθος του Αρτώ για μια αληθινά ζωντανή τέχνη. Συμφωνείτε κι εσείς, αγαπητέ Antonin;

ΑΝΕΜΕΛΑ 80's

     Αυτή την περίοδο, περιμένοντας τον τελευταίο κύκλο του Mad Men και τον επόμενο κύκλο του True Detective, κι ανάμεσα σ' ένα σωρό άλλες σειρές που έχω αρχίσει να βλέπω ή σκέφτομαι ν' αρχίσω να βλέπω, ξεκίνησα το "Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια", τη σειρά που περιμέναμε να δούμε κάθε Σάββατο βράδυ στην ΕΡΤ 1 όλοι όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ογδόντα, αγωνιώντας για τη στιγμή που η Μάντι και ο Ντέιβιντ θα φιληθούν επιτέλους. Κι από το πρώτο λεπτό, από το τραγούδι των τίτλων, μου ξανάρθαν όλα στο μυαλό: τα παστέλ χρώματα, τα ταγέρ με βάτες, η λακ σε απίστευτες ποσότητες και ο Μπρους Γουίλις με μαλλιά! Το σενάριο βασίζεται αποκλειστικά στη χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών και δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για αληθοφάνεια -δεν πειράζει όμως: το L.A. είναι ηλιόλουστο και η ζωή εκεί κυλάει ανέμελα, ούτε τα εγκλήματα δεν είναι αρκετά φοβερά για να την ταράξουν... Για ένα παιδί που μεγάλωνε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ογδόντα -στον απόηχο της Μεταπολίτευσης και πριν από την επέλαση του λάιφ στάιλ- από τη μια μεριά όλη αυτή η λαμπερή Αμερική κι από την άλλη, διονυσιακά γλέντια στο χωριό, με καλαματιανά και λαϊκά σε κασέτες κι ακόμα, φιλικές συγκεντρώσεις γύρω από το τραπέζι της κουζίνας, με χύμα κρασί κι απανωτά τσιγάρα, με πολιτικές συζητήσεις που καταλήγουν σε φωνές και τραβάνε μέχρι αργά -όλ' αυτά τα ετερόκλητα μα εξίσου γοητευτικά κομμάτια, σκέφτομαι τώρα ξαναβλέποντας μια παλιά σειρά, συνθέτουν τη φαντασμαγορία της παιδικής μου ηλικίας...

ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ MALCOM X

  Rest In Power Malcom X...

(πηγή: elvira.tumblr.com)

Κι επειδή τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πάρα πολύ από τότε που ο Malcom X μιλούσε για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, παρακάτω το νέο τραγούδι των Pussy Riot που κυκλοφόρησε χθες -το πρώτο που ηχογραφούν στα αγγλικά- εμπνευσμένο από τον θάνατο του Eric Garner και αφιερωμένο, σύμφωνα με τις ίδιες, σε όλους όσους δε μπορούν ν' αναπνεύσουν, σε όσους "υποφέρουν από την κρατική βία -σκοτώνονται, πνίγονται, χάνονται, εξαιτίας του πολέμου και της αστυνομικής βίας- στους πολιτικούς κρατούμενους κι εκείνους που βρίσκονται στον δρόμο, παλεύοντας για μια αλλαγή". (πηγή: www.theguardian.com)

ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ: EDGAR ALLAN POE, LOU REED, LORENZO MATTOTTI

     Στο προηγούμενο post, η Patti Smith ανέφερε τον Lou Reed και τη συμβολή του στη διερεύνηση της σχέσης ποίησης και ροκ εντ ρολ, οπότε το μυαλό μου πήγε αμέσως στη δουλειά που έκανε το 2003 πάνω στο έργο του Edgar Allan Poe, αναμειγνύοντας τον ερεβώδη λόγο του συγγραφέα με τον δικό του σκοτεινό ήχο και καταφέρνοντας, με λίγη βοήθεια από τους φίλους του (Laurie Anderson, David Bowie, Ornette Coleman και άλλους), ν' αποδώσει με στοιχειωτικό τρόπο κάποια από τα γνωστότερα έργα του, όπως "Η Πτώση Του Οίκου Των Άσερ", "Η Μαρτυριάρα Καρδιά" και βέβαια"Το Κοράκι". Η σύμπραξη αυτή ολοκληρώθηκε με τη συνοδευτική έκδοση ενός graphic novel δια χειρός Lorenzo Mattotti, του ιδιοφυούς Ιταλού καλλιτέχνη που πριν λίγο καιρό συνυπέγραψε με τον Neil Gaiman μια εξαιρετική έκδοση του Hansel και Gretel. Οι εικόνες του, σαν αναδυόμενες από τον ζόφο του ασυνείδητου, αποδίδουν άψογα την απεγνωσμένη ατμόσφαιρα του έργου του Πόε και συμπληρώνουν με τον εκφραστικότερο τρόπο το πόνημα του Lou Reed.

(πηγή: 50watts.com/The-Raven)

Η PATTI SMITH ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ CBGB'S

   

     Τα δύο προηγούμενα ποστ είχαν σχέση με την Patti Smith κι αυτό δεν ήταν τυχαίο, μιας και πρόσφατα τελείωσα το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Just Kids, που μιλά για τη σχέση της με τον Robert Mapplethorpe, μια σχέση που ξεκίνησε ως έρωτας και στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε μια βαθιά φιλία. Το βιβλίο είναι μεθυστικό: δείχνει πως ήταν να ζει κανείς στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '70, όντας νεαρός καλλιτέχνης με πάρα πολλά όνειρα και πάρα πολύ λίγα χρήματα, εκστατικά πεινασμένος για νέες εμπειρίες, που προσφέρονταν αφειδώς -αρκεί να είχες το θάρρος να βουτήξεις μέσα τους. Αυτό που περίμενα περισσότερο να διαβάσω ήταν η εποχή του CBGB's, του μέρους όπου γεννήθηκε το αμερικάνικο πανκ.- κι αυτό γιατί η πιο έντονη εικόνα της Patti Smith στο μυαλό μου είναι ν' απαγγέλλει στη σκηνή του κλαμπ τον στίχο "Jesus died for somebody's sins but not mine". Ωστόσο, δεν αφιερώνει πολλές γραμμές του βιβλίου στο CBGB's, ενώ αντίθετα γράφει πολλά για την εποχή που έμενε σ' ένα άλλο ένα θρυλικό μέρος του νεοϋορκέζικου αντεργκράουντ, το Chelsea Hotel, το "κουκλόσπιτο στη ζώνη του λυκόφωτος" όπως το αποκαλεί -και πρόκειται μάλιστα για τις ωραιότερες σελίδες του βιβλίου.
     Ας δούμε όμως τι γράφει για το CBGB's και μετά ας δούμε και πώς το αποχαιρέτισε την τελευταία βραδιά πριν κλείσει για να γίνει -o tempora o mores!- πανάκριβο κατάστημα ρούχων: "Το CBGB ήταν το ιδανικό μέρος για ν' ακουστεί ένα εγερτήριο σάλπισμα. Ήταν ένα κλαμπ από τη μεριά των περιθωριακών και τραβούσε μια παράξενη φυλή που καλωσόριζε καλλιτέχνες ακόμη ατραγούδιστους. Το μόνο πράγμα που ο Hilly Krystal ζητούσε από κείνους που έπαιζαν εκεί ήταν να είναι καινούριοι. Υπάρχουν πολλά πράγματα που θυμάμαι από αυτή την εποχή: η μυρωδιά του κάτουρου και της μπύρας. Οι περίπλοκες διαδρομές της κιθάρας του Richard Loyd και του Tom Verlaine, καθώς αποκορυφώνουν το Kingdom Come. Να παίζω μια εκδοχή του Land που ο Lenny αποκαλούσε πύρινη ζώνη, με τον Johnny να βάζει φωτιά καθώς έτρεχε προς εμένα από την όξινη νύχτα όπου βασίλευαν τα άγρια αγόρια, από το κλειδωμένο ερμάρι σε μια θάλασσα από δυνατότητες που διοχετεύονταν από τα μυαλά του Robert και του William που κάθονταν μπροστά μας. Η παρουσία του Lou Reed, του οποίου η εξερεύνηση της σχέσης ποίησης και ροκ εντ ρολ μας βοήθησε όλους πολύ. Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στη σκηνή και τους ανθρώπους και τα πρόσωπα όλων αυτών που μας στήριζαν. Και το τέλος κάθε νύχτας, καθώς στεκόμουν μπροστά στην τέντα με τα πύρινα γράμματα CBGB& OMFG, παρακολουθώντας τα αγόρια να φορτώνουν τον ταπεινό εξοπλισμό μας στο πίσω μέρος του Impala '64 του Lenny."

VERBA

Ο ΜΑΙΤΡ ΚΑΙ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

 

    Η σελήνη που φώτιζε δυνατότερα και από το καλύτερο ηλεκτρικό φανάρι βοήθησε τη Μαργαρίτα να δει πως, ο καθισμένος που τα μάτια του έμοιαζαν να είναι τυφλά, έτριβε με κοφτές κινήσεις τα χέρια του, ενώ τα τυφλά μάτια του τα είχε καρφωμένα στο δίσκο της σελήνης. Τώρα πια η Μαργαρίτα έβλεπε πως δίπλα στη βαριά πέτρινη πολυθρόνα, που στο φως της σελήνης έριχνε κάποιες φευγαλέες σπίθες, ήταν ξαπλωμένος ένας σκούρος, με τεράστια μυτερά αυτιά σκύλος, που όπως τ' αφεντικό του κοιτούσε ανήσυχα τη σελήνη. [...] Δυο χιλιάδες σχεδόν χρόνια κάθεται σ' αυτό το πλάτωμα και κοιμάται, αλλά όταν έχει πανσέληνο, τον βασανίζει όπως βλέπετε η αϋπνία. Και δε βασανίζεται μόνον αυτός, αλλά και ο πιστός του φύλακας, ο σκύλος. Αν είναι αλήθεια πως η δειλία είναι το χειρότερο ελάττωμα, τότε θα' λεγα πως το σκύλο του αυτό δεν τον βαραίνει. Το μόνο που φοβόταν αυτό το θαρραλέο σκυλί ήταν η καταιγίδα. Δε γίνεται όμως διαφορετικά, όποιος αγαπάει πρέπει να μοιράζεται και τη μοίρα εκείνου που αγαπάει.

(σελ. 418- 419, Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, Ο Μαιτρ κι η Μαργαρίτα, μτφρ. Τίνα Καραγεωργή, Γιούρι Γιαννακόπουλος, εκδόσεις Θεμέλιο)

Υ.Γ.: Η ενότητα audiovisual delight βασίζεται στην εξής ιδέα: Ως αφετηρία υπάρχει ένα σημαντικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από το οποίο αντιγράφω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα και το συνδυάζω με μια φωτογραφία που, κατά τη γνώμη μου, απηχεί την ατμόσφαιρα του έργου. Στη συνέχεια, συνδέω με link από το youtube ένα τραγούδι εμπνευσμένο από το συγκεκριμένο έργο με μια φράση του κειμένου που θα μπορούσε να έχει αποτελέσει την πηγή έμπνευσης, τη βάση του τραγουδιού.

ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΟΥ ΦΕΡΝΕΙΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

(χορός στο "κλαμπ 100" του Λονδίνου στις αρχές της δεκαετίας του '60)

     Με τραγούδια σαν αυτά των Shannon and the Clams χοροπηδά η καρδιά μου -είναι ο ακαταμάχητος συνδυασμός ρετρό και πανκ που με κάνει να θυμάμαι στιγμές που δεν έζησα, σε ιδρωμένα υπόγεια κλαμπ στις αρχές των '60s, και ν' αναπολώ σκηνικά που δε συνέβησαν, όπως μια βροχερή νύχτα στην Πατησίων, στις αρχές της δεκαετίας του 80, όπου σιγοπίνω ένα παλιομοδίτικο κοκτέιλ στο Au Revoir κι ο Τζούμας με τον Βαλαβανίδη, που κάθονται πίσω μου, βλέποντας την πόρτα ν' ανοίγει και τον Πολύτιμο να μπαίνει στο μπαρ στάζοντας ολόκληρος, τον καλωσορίζουν λέγοντας -μέσ' από τα δόντια τους σχεδόν- ήρθες τελικά... κουρέλι...

ΑΠΟΨΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ

     Στις 5 Φεβρουαρίου του 1959, η συγγραφέας Carson McCullers οργάνωσε στο σπίτι της ένα γεύμα, προκειμένου η Karen Blixen (aka Isak Dinesen), συγγραφέας του "Πέρα από την Αφρική", να γνωρίσει τη Marilyn Monroe. Οι δύο γυναίκες, παρά τη διαφορά ηλικίας και καταγωγής, συμπαθήθηκαν αμέσως και μάλιστα η Blixen είπε αργότερα για τη Monroe: "είναι γεμάτη από απεριόριστη ζωτικότητα και απίστευτη αθωότητα. Έχω συναντήσει το ίδιο σε ένα λιονταράκι που μου έφεραν οι ιθαγενείς υπηρέτες μου στην Αφρική. Δεν θα την κρατούσα". Η McCullers έλεγε ότι ήταν το ωραιότερο πάρτυ που έχει οργανώσει ποτέ κι ο μόνος που φαίνεται να μη συμμεριζόταν αυτή την ωραία ατμόσφαιρα ήταν ο Arthur Miller, ο τότε σύζυγος της Monroe. Όταν ο Miller, ακούγοντας έκπληκτος ότι η βαρόνη Blixen τρέφεται αποκλειστικά με στρείδια, σταφύλια και σαμπάνια, τη ρώτησε ποιος γιατρός της έχει συστήσει μια τέτοια δίαιτα, εισέπραξε μια περιφρονητική ματιά και μια εξίσου περιφρονητική απάντηση: "Γιατρός; Οι γιατροί νιώθουν φρίκη για τη δίαιτά μου, αλλά εμένα μου αρέσει η σαμπάνια και τα στρείδια, και μου κάνουν καλό". Ο Miller έκανε μια ακόμα προσπάθεια να κρατήσει τη συζήτηση, λέγοντας κάτι για πρωτεϊνες, αλλά η δεύτερη απάντηση της υπεροπτικής αριστοκράτισσας, συνοδευόμενη από ακόμα μία θανατερή ματιά, του έκοψε οριστικά κάθε διάθεση για κουβέντα: "Δεν έχω ιδέα γι' αυτό που μου λέτε αλλά είμαι γριά και τρώω ό,τι θέλω". Λέγεται ότι το δείπνο τελείωσε με τις τρεις γυναίκες να χορεύουν πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι, ο Arthur Miller όμως το είχε διαψεύσει. Άραγε το έκανε επειδή όντως δε συνέβη ή επειδή του τη είχε σπάσει η βαρόνη;

Οι πληροφορίες προέρχονται από το άκρως διασκεδαστικό βιβλίο του Χαβιέρ Μαρίας "Γράφοντας τις ζωές των άλλων" (μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, εκδόσεις Πατάκης), καθώς κι από το site www.todayinliterature.com.

ΈΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ

Αυτό το εξώφυλλο (πηγή: www.anothermag.com) είναι τόσο τέλειο, που θ'αγόραζα αμέσως το βιβλίο, κι ας μου είναι εντελώς άχρηστο! Η τελειότητά του  οφείλεται σε πολλούς λόγους: πρώτα πρώτα στην τέλη 70's- αρχές 80's αισθητική· η σέξι μηχανόβια θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε φωτορομάντζο της Μανίνας, όπου θα έχει πρόσφατα μετακομίσει σε μία μικρή επαρχιακή πόλη στα Μίντλαντς και θα πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο με τη μηχανή, πράγμα που θα προκαλεί τη σφοδρή αντιπάθεια της μις Φόσινγκτον- Γκορ και τον φθόνο των συμμαθητριών της, οι οποίες φοβούνται ότι θα τους κλέψει όλα τα αγόρια, γιατί είναι ΚΑΙ μηχανόβια ΚΑΙ σέξι. Τελικά όμως όλες θα καταλάβουν ότι το κορίτσι με το λουλούδι στα μαλλιά και τη μηχανή suzuki έχει χρυσή καρδιά και θα γίνουν φίλες της... Δηλαδή, εντάξει, αν δεν είναι πετυχημένο ένα εξώφυλλο που κάνει τη φαντασία σου να τρέχει, δεν ξέρω... Το πιο ωραίο, πάντως, το πραγματικά καταπληκτικό μ' αυτό το εξώφυλλο είναι ο αυτοϋπονομευτικός τίτλος! Ο αυτοσαρκασμός είναι ύψιστο προτέρημα κι εδώ περισσεύει, γιατί μπορεί να είσαι σούπερ σέξι πάνω στη μηχανή με το λευκό σου φορεματάκι και τα τακούνια, ΑΛΛΑ μπορείς να είσαι σέξι με ζωύφια στα δόντια; Αααα... μα τότε είσαι παραπάνω από σέξι, είσαι αστεία -και η ικανότητα να κάνεις πλάκα με τον εαυτό σου είναι ένα από τα πιο ελκυστικά χαρακτηριστικά σε άντρες και γυναίκες.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ

     Πριν λίγες μέρες, η Μ.Σ., που ζει στο Άμστερνταμ, μου έστειλε την παρακάτω φωτογραφία: μερικά τυλιγμένα βιβλία περιμένουν πάνω σ' ένα τραπεζάκι να τα διαλέξει κάποιος, βασίζοντας την επιλογή του μόνο στην τύχη: μπορεί να του βγει συναρπαστικό, μπορεί να του βγει πιο βαρετό κι από τον χρυσό οδηγό. Πανέξυπνη ιδέα -κι αν έβρισκα κάτι παρόμοιο σ' ένα βιβλιοπωλείο, θα' δινα στον εαυτό μου την ευκαιρία να παίξει λίγο με την τύχη και, ίσως, να εκπλαγεί ευχάριστα!