ΛΙΓΗ ΦΡΙΝΤΑ ΑΚΟΜΗ

Άλλη μία υπέροχη Φρίντα, σε μορφή gif (στην πραγματικότητα είναι χάρτινη κούκλα), από την καλλιτέχνη Elsa Mora. Το βρήκα στο blog www.thejealouscurator.com.

Κι ένα συνοδευτικό τραγούδι, το "burn it blue" του αγαπημένου Caetano Veloso, από την ταινία "Φρίντα" με τη Salma Hayek στον ομώνυμο ρόλο.

ΦΡΙΝΤΑ

     Άλλο ένα πανέμορφο παιδικό βιβλίο, το οποίο αναφέρεται στη ζωή της Φρίντα Κάλο. Αγαπώ τη

Φρίντα Κάλο για ένα σωρό λόγους: την τέχνη της, την προσωπικότητά της και το υπέροχο στιλ της, που είχα προσπαθήσει να μιμηθώ πριν από χρόνια, όταν είχα ντυθεί Φρίντα σε ένα αποκριάτικο πάρτι κι οι περισσότεροι νόμιζαν ότι ήμουν το τέρας από το "Η Αγάπη Άργησε Μια Μέρα" ή απλώς μια κατακαημένη που δεν είχε ακούσει ποτέ τη λέξη "αποτρίχωση"... Πιο πολύ όμως αγαπώ τη Φρίντα για τη δύναμή της: τη δύναμη να είναι ο εαυτός της, να υπομένει φρικτούς πόνους σε όλη της τη ζωή και, πάνω απ'όλα, να μετουσιώνει τον πόνο της σε τέχνη. Αυτό είναι το βασικό μήνυμα και σε τούτο το παιδικό βιβλίο του Jonah Winter, με εικονογράφηση της Ana Juan. Το βιβλίο, λοιπόν, επικεντρώνεται στους τρόπους με τους οποίους ένα ευαίσθητο, μοναχικό παιδί έβρισκε καταφύγιο στη φαντασία του, κι όταν αργότερα έπαθε πολυομελίτιδα κι ένα φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, που της τσάκισε τη σπονδυλική στήλη, διοχέτευσε αυτή τη φαντασία στην τέχνη της. Θα μπορούσε να είναι ένα λυπητερό βιβλίο, που αφηγείται μια θλιβερή ιστορία, αλλά δεν είναι: είναι ένα βιβλίο που δείχνει πως ακόμα και μια λυπητερή ιστορία μπορεί να έχει καλό τέλος, αν κρατήσουμε τη φλόγα της ζωής ζωντανή μέσα μας- κι αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά μηνύματα που μπορεί να πάρει ένα παιδί ή κι ένας μεγάλος.

     Εκτός από την ίδια την ιστορία, βέβαια, πρέπει να σταθούμε και στην εκπληκτική εικονογράφηση, που θυμίζει τόσο τους πίνακες της Κάλο, όσο και τη λαϊκή μεξικάνικη ζωγραφική, από την οποία, άλλωστε, είχε επηρεαστεί και η ίδια. Η μεξικάνικη παράδοση είναι παρούσα και με έναν άλλο τρόπο: με τα πλάσματα των λαϊκών μύθων του Μεξικού, που συντροφεύουν τη Φρίντα σε όλες τις σελίδες του βιβλίου κι ενισχύουν την αίσθηση ότι ο κόσμος της Φρίντας ήταν ο κόσμος της φαντασίας.

 

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΣΤΟΝ NURI BILGE CEYLAN

     Μιας και κάναμε λόγο για τις Κάννες σε προηγούμενα post, να πούμε ότι τον Χρυσό Φοίνικα τον κέρδισε ο Nuri Bilge Ceylan για την ταινία "Χειμερία Νάρκη". Ο Τούρκος σκηνοθέτης αφιέρωσε το βραβείο "στη νεολαία της Τουρκίας και  σ' εκείνους που έχασαν τη ζωή τους αυτή τη χρονιά" - κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Στο blog υπάρχει ήδη ένα "αφιέρωμα" στον Ceylan, όχι όμως για την ιδιότητα του σκηνοθέτη αλλά του φωτογράφου. Με αφορμή τη σημερινή βράβευση, ρίξτε μια ματιά: bibliokult.blogspot.gr/nuri-bilge-ceylan.

Υ.Γ.1: Τις πληροφορίες τις πήρα από το επίσημο site του φεστιβάλ, σε περίπτωση που νομίσατε ότι πρόκειται για ανταπόκριση από τις Κάννες...

Υ.Γ.2: Ορίστε και το trailer της ταινίας:

LISBETH ZWERGER

     Έχω πολύ καιρό να γράψω για κάποιο παιδικό βιβλίο, παρ' όλο που, όπως γράφω κι εδώ, έχω αδυναμία στα εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά. Μερικά είναι τόσο όμορφα, που δε μου πάει η καρδιά να τα φυλάξω στη βιβλιοθήκη- είναι λίγο σαν να έχω στον τοίχο ένα έργο τέχνης σκεπασμένο με πανί. Άλλωστε, κάποια εικονογραφημένα βιβλία είναι έργα τέχνης. Όπως, ας πούμε, τα βιβλία που έχει εικονογραφήσει η Lisbeth Zwerger. Η Αυστριακή εικονογράφος, που τιμήθηκε το 1990 με το βραβείο Hans Christian Andersen (την κορυφαία διάκριση στο χώρο του παιδικού βιβλίου), έχει ντύσει με τις πιο υπέροχες εικόνες όλα τα αγαπημένα μας παραμύθια: τους μύθους του Αισώπου, τα παραμύθια του Άντερσεν και των αδερφών Γκριμ, τον "Εγωιστή Γίγαντα" του Όσκαρ Ουάιλντ, την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων", το "Μάγο του Οζ" και το "Δώρο των Μάγων", που είναι και το αγαπημένο μου. Αρκετά μάλιστα κυκλοφορούν και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άμμος.
     Το ύφος της έχει κάτι από το ρομαντισμό παλιότερων εποχών, αλλά παραμένει εντελώς προσωπικό. Οι εικόνες της αποπνέουν γλυκύτητα, ευαισθησία και χιούμορ, όμως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο σε όλο της το έργο είναι η αίσθηση της απαλότητας: τα χρώματα, οι γραμμές, ακόμα και οι εκφράσεις των ηρώων φαίνεται να είναι σχεδιασμένα με μια απαλή κίνηση που ανοίγει την πόρτα των παραμυθιών για να μπουν τα παιδιά στον κόσμο του ονείρου.

 

 

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΙΣΙΣΙΠΗΣ

                                                       In the small town  of Hanibal, Missouri,

                                                       when I was a boy, everybody was poor

                                                       but didn't know it;and everybody was

                                                      comfortable and did know it.

                                                                   MARK TWAIN

Αποζητώ την πάχνη του Μισισιπή ξημέρωμα

πάνω στο ποταμόπλοιο.

Μ' αποζητούν οι νέγροι φίλοι μου

με τραγουδιών τις λυγμικές φυτείες

στην άκρη των χειλιών

κλειστά που ηχούν ή που σφαδάζουνε ελπίδα.

Γι' αυτό απ' τη χρωμολιθόγραφη δεκαετία

των Κλασσικών Εικονογραφημένων

αθόρυβα κυλάει στα νερά μου

σαν φάντασμα  πολύφωτο το ποταμόπλοιο.

Το ποταμόπλοιο.

Κι εγώ, ντυμένος στα λευκά,

μ' ένα γαρίφαλο σαξόφωνο στο αφτί, για να πενθώ

ό, τι μ' αφήνει δίχως να μακραίνει.

Κάπου κάπου μεγαλώνω ξαφνικά

και σκιάζομαι.

Μα όλο βρίσκω τρόπους κρυφά να επιβιβάζομαι

στο ποταμόπλοιο

στο ποταμόπλοιο

μαζί με τους ατίθασους του Μαρκ Τουαίην κι ένα κορίτσι

που έχει τη γυαλάδα των βρεγμένων κερασιών

και ξέρει

κάθε ποτάμιου πτηνού το λάλημα και της χελώνας

τις άβατες συνήθειες.

κρατάει το κορίτσι από τους Ινδιάνους της Ντακότα,

λέει,

κι επιμένει να ρωτά κατάματα με ποιους είμαι,

με τους δικούς της ή τους άλλους,

στις μολυβένιες μάχες και στα αιματόβρεχτα πεδία

του σινεμά.

Κάπου κάπου μεγαλώνω ξαφνικά

και σκιάζομαι.

Μια μέρα θα' ρθει ως την πόρτα μου ο Μισισιπής

- το ξέρω -

για να με πάρει μες στον μύθο του,

και τότε θα΄μαι εγώ το ποταμόπλοιο σε πάχνη πρωινή,

το ποταμόπλοιο,

και το σαξόφωνο εγώ και όλα τ' άλλα.

Κάπου κάπου μεγαλώνω ξαφνικά και σκιάζομαι.

Χρήστος Μπουλώτης, Σιωπηρή Ευωχία, Εκδόσεις Γαβριηλίδης

 

IT'S THE TIME OF THE SEASON FOR LOVING

(από την ταινία του '77 "Reves en rose")

ΣΕ ΈΝΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΩΝ ΚΑΝΝΩΝ...

Αυτό του 1968, ο Jean Luc Godard και ο Claude Leluche, αμέσως μετά την εναρκτήρια προβολή, ανέβηκαν στη σκηνή και ανακοίνωσαν την ακύρωση του φεστιβάλ, σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους εργάτες και τους φοιτητές που διαδήλωναν σε όλη τη Γαλλία. Ήταν, άλλωστε, Μάης του '68...

 

 

πηγή: bbook.tumblr.com

ΑΥΡΙΟ ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΩΝ ΚΑΝΝΩΝ

Ορίστε η αφίσα με τον ακαταμάχητο Μαρτσέλο (τι φινέτσα! τι γοητεία! τι βλέμμα!)

Ορίστε και το επίσημο σάιτ, για παντός είδους πληροφορίες: www.festival-cannes.com

ΜΑΝΑ, ΜΑΝΑ - ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

     Πρώτη φορά είδα αυτό το βίντεο στο aerapatera.wordpress.com - ένα μπλογκ που όλα του τα post, είτε φωτογραφίες, είτε ποιήματα, είτε βίντεο, είναι "κοσμήματα στη χλόη"- και το βρήκα σπαρακτικά όμορφο. Σκέφτηκα ότι σήμερα είναι η κατάλληλη μέρα να το ανεβάσω στο bibliokult.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ

     Την αγάπη μου για τις λίστες την έχω ήδη δηλώσει σε αυτό το post, οπότε είναι φυσικό να επανέρχομαι σε ένα αγαπημένο θέμα. Αναφορικά με τις λίστες, λοιπόν, δύο είναι τα πράγματα που μ' αρέσουν: να καταρτίζω τις δικές μου και να διαβάζω των άλλων. Βέβαια, οι δικές μου είναι του τύπου "πέντε ταινίες για να δεις στο σπίτι ένα βροχερό Σαββατόβραδο" ή "οι δέκα πιο αντιπαθητικοί λογοτεχνικοί ήρωες", δηλαδή λίστες στις οποίες έχω περιορίσει το εύρος των επιλογών, ενώ μια λίστα με τα αγαπημένα μου βιβλία ή τα αγαπημένα μου τραγούδια θα ήταν αδύνατη. Πώς μπορεί κανείς να τα θυμηθεί όλα τη στιγμή που κάθεται να τα γράψει; Πώς μπορεί να τα χωρέσει σε μια λίστα; Γιατί αυτό και όχι το άλλο; Θα έγραφα και θα έσβηνα όλη την ώρα και  ποτέ δε θα ήμουν ικανοποιημένη... Γι' αυτό προτιμώ να διαβάζω τις λίστες των άλλων, κι όταν λέω των άλλων, εννοώ βέβαια αυτών που εκτιμώ και θαυμάζω. Μ' αρέσει να διαπιστώνω κοινές προτιμήσεις, οι οποίες λειτουργούν σαν ένα είδος επιβράβευσης για τις δικές μου επιλογές και με κάνουν να αισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι κοινό που μας συνδέει (ας πούμε, ο David Bowie κι εγώ συνδεόμαστε με την κοινή μας αγάπη για τον Howard Zinn, αν δεν είναι αυτός αρκετά δυνατός δεσμός, ποιος είναι;;;). Ακόμα περισσότερο όμως, μ' αρέσει το ότι λειτουργούν σαν οδηγός και μου προτείνουν νέες επιλογές, που, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πετυχημένες. Ως εκ τούτου, μετά από πολύχρονη ιντερνετική περιήγηση σε κάθε είδους λίστες και με τη βοήθεια του Σ.Μ., σας παρουσιάζω μερικές που, κατά τη γνώμη μου, είναι έγκυρες και μπορούν να σας αποκαλύψουν αριστουργήματα τα οποία ίσως δε γνωρίζετε ή δεν έχετε μπει στον κόπο να ψάξετε περισσότερο.

Ας αρχίσουμε με τις ταινίες: Σύμφωνα με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (BFI), οι δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, είναι οι εξής:

1. Ο Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo), Alfred Hitchcock
2. Ο Πολίτης Κέην, Orson Welles
3. Tokyo Story, Yasuziro Ozu
4. Ο Κανόνας του Παιχνιδιού, Jean Renoir
5. Sunrise, FW Murnau
6. 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, Stanley Kubrick
7. The Searchers, John Ford
8. Man with a Movie Camera, Dziga Vertov
9. Το Πάθος της Ζαν Ντ' Αρκ, Carl Dreyer
10. 8 1/2, Federico Fellini

Όλη η λίστα, εδώ: www.bfi.org.uk/news/50-greatest-films-all-time.
Δείτε βέβαια και αυτή την εξαιρετική λίστα, με τις αγαπημένες ταινίες του σπουδαιότερου κριτικού κινηματογράφου, Roger Ebert, που κυκλοφορούν από την Criterion: www.criterion.com/lists

Πάμε τώρα στους δέκα καλύτερους δίσκους, όπου η πιο έγκυρη λίστα δε μπορεί να είναι άλλη από αυτή του περιοδικού Rolling Stone:

1. Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, The Beatles
2. Pet Sounds,The Beach Boys
3. Revolver, The Beatles
4. Highway 61 Revisited, Bob Dylan
5. Rubber Soul, The Beatles
6. What's Goin' on, Marvin Gaye
7. Exile On Main Street, Rolling Stones
8. London Calling,The Clash
9. Bob Dylan, Blonde On Blonde
10. Beatles,The White Album

 Όλη η λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ, εδώ: www.rollingstone.com/music/lists/500-greatest-albums-of-all-time

Και πάμε τώρα στο πιο δύσκολο, στη λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών. Η πιο έγκυρη, και μάλιστα μια απ' τις λίγες που δε μεροληπτούν υπέρ της αγγλόφωνης λογοτεχνίας, είναι αυτή που κατάρτισαν οι νορβηγικές λέσχες ανάγνωσης σε συνεργασία με το Νορβηγικό Ινστιτούτο Νόμπελ, καταχωρώντας τις λίστες 100 συγγραφέων από 54 χώρες, μεταξύ των οποίων ο Μίλαν Κούντερα, η Ντόρις Λέσινγκ και ο Κάρλος Φουέντες. Η λίστα αυτή είναι αλφαβητική, με εξαίρεση το πρώτο έργο, που είναι ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες.

Όλη η λίστα, εδώ: thegreatestbooks.org/lists

 

ΌΤΑΝ Η ΜΠΕΤΙ ΜΠΟΥΠ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ

  

      Η Μαλβίνα Κάραλη, σε ένα καταπληκτικό κείμενό της που περιλαμβάνεται στο βιβλίο της "Σαββατογεννημένη", επεσήμαινε την παράνοια που επικρατεί στον κόσμο του Ντίσνεϊ. Συγκεκριμένα, έλεγε ότι της είναι πιο εύκολο να εξηγήσει στο γιο της την ατάκα "Μη μιλάς έτσι για τη Λόλα. Αυτή η γυναίκα είναι ο πατέρας σου" από την ταινία του Αλμοδόβαρ "Όλα για τη μητέρα μου", παρά το ότι ο Μίκι, που είναι ποντίκι, έχει φίλο τον Γκούφι, που είναι σκύλος, και παράλληλα έχει ως κατοικίδιο τον Πλούτο, που κι αυτός είναι σκύλος. Γιατί ο ένας σκύλος μένει σε κανονικό σπίτι, φοράει ρούχα και μιλάει, ενώ ο άλλος μένει σε σκυλόσπιτο, φοράει λουρί και ξέρει μόνο να γαβγίζει; Πραγματικά, δεν υπάρχει καμία λογική!
     Αν όμως η λογική σταματά στο Μίκι Μάους, εκεί που σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίνεται είναι στην Μπέτι Μπουπ, όπου ακόμα και τα σενάρια του Αλμοδόβαρ ωχριούν μπροστά στην πλοκή αυτών των κινουμένων σχεδίων. Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή: Η Μπέτι Μπουπ βρίσκεται στο πατρικό της, φορώντας ένα φορεματάκι σαν κομπινεζόν και ζαρτιέρες. Είναι όμως πάρα πολύ δυστυχισμένη, γιατί οι γονείς της, μιλώντας μια ακατάληπτη γλώσσα, της τα ψάλλουν, μέχρι που η Μπέτι πηγαίνει κλαίγοντας στο δωμάτιό της και ο πατέρας της μεταμορφώνεται σε γραμμόφωνο. Η Μπέτι γράφει ένα γράμμα στους γονείς της λέγοντας ότι φεύγει από το σπίτι και παίρνει τηλέφωνο το φίλο της τον Μπίμπο, που είναι σκύλος, να του ανακοινώσει την απόφασή της. Ο Μπίμπο φαίνεται ότι το βρίσκει πολύ καλή ιδέα και έρχεται μαζί της. Κανείς από τους δύο δεν μπαίνει στον κόπο να πάρει μαζί του έστω ένα πανωφόρι ή λίγα χρήματα, αρκεί μια οδοντόβουρτσα. Καθώς προχωρούν ανέμελα στην ερημιά, νυχτώνει και μπαίνουν σε μια σπηλιά.
     Κι εδώ τα τελευταία ψήγματα λογικής εγκαταλείπουν το βίντεο: μέσα στη σπηλιά, εμφανίζεται το φάντασμα ενός θαλάσσιου ελέφαντα, το οποίο τραγουδά το "Minnie the Moocher" με τη φωνή του Cab Calloway. Στο τραγούδι τον σιγοντάρουν μερικοί μπεκρήδες σκελετοί, μέχρι που καταρρέουν και από τα κόκαλά τους βγαίνουν τα φαντάσματά τους. Μετά τη θέση τους παίρνουν τα φαντάσματα μελλοθάνατων καταδίκων, που κάθονται στην ηλεκτρική καρέκλα. Στη συνέχεια, βλέπουμε το φάντασμα μιας γάτας με τα γατάκια της και τελικά η Μπέτι και ο Μπίμπο φεύγουν τρομαγμένοι, ενώ διάφορα φαντάσματα απροσδιορίστου είδους τους κυνηγάνε. Η Μπέτι γυρίζει σπίτι. Home sweet home. Τέλος. Πάντως, το τραγούδι του Cab Calloway  και ο χορός του στην αρχή του βίντεο είναι αξεπέραστα!

ΌΤΑΝ ΑΝΤΑΜΩΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ 'ΡΧΕΤΑΙ ΜΕΣ ΑΠ' ΤΗ ΣΙΚΑΛΗ

     "Ο Φύλακας στη Σίκαλη" παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, παρ' όλο που έχω περάσει προ πολλού την εφηβεία κι έχω πάψει να μισώ όλον τον κόσμο, κατά το πρότυπο του ήρωα. Ωστόσο, εξακολουθώ να συγκινούμαι με την επιθυμία του Χόλντεν Κόλφιλντ να γίνει "φύλακας στη σίκαλη", δηλαδή φύλακας στην παιδική ηλικία. Ίσως μάλιστα η αγάπη μου για το βιβλίο και τον ήρωά του να 'παιξε κάποιο ρόλο στη δική μου απόφαση να δουλέψω με παιδιά, ίσως βέβαια να είναι και εντελώς άσχετη... Όπως κι αν έχει, όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο, θα θυμάστε ότι το χωράφι με τη σίκαλη ως σύμβολο της παιδικής ηλικίας προέκυψε από το τραγούδι "όταν ανταμώνεις κάποιον που'ρχεται μεσ' απ' τη σίκαλη", το οποίο ακούει ο Χόλντεν σε κάποια στιγμή, καθώς περιφέρεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, να το σιγοτραγουδάει ένα παιδάκι. Δεν είχα ιδέα ποιο είναι αυτό το τραγούδι, μέχρι που το βρήκα στο you tube (αλήθεια, πώς βρίσκαμε οτιδήποτε πριν εμφανιστεί το ίντερνετ;) και μάλιστα να το τραγουδάει η Άβα Γκάρντνερ στο "Mogambo", μια εξωτική περιπέτεια του '53 με υποτυπώδη πλοκή αλλά λαμπερούς πρωταγωνιστές. Ορίστε λοιπόν...

VERBA

                 Μιας και είναι Πρωτομαγιά ...