Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Ο ΜΠΑΛΖΑΚ ΚΑΙ Ο ΚΑΦΕΣ

     Όπως έχετε καταλάβει, το θέμα του μπλογκ αυτές τις μέρες είναι ο καφές και η λογοτεχνία κι ένα τέτοιο θέμα δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει την περίπτωση Μπαλζάκ: δε μιλάμε απλώς για ένα συγγραφέα που του άρεσε ο καφές, μιλάμε για ένα συγγραφέα που "πέθαινε" για τον καφέ, αφού τα περίπου πενήντα (ναι, πενήντα) φλυτζάνια καφέ που έπινε καθημερινά θεωρούνται από πολλούς υπεύθυνα για τον θάνατό του το 1850, στα πενήντα ένα του χρόνια. Καθώς η επίδραση του καφέ μειωνόταν όσο τον συνήθιζε ο οργανισμός του, ο Μπαλζάκ αύξανε την ποσότητα του καφέ και μείωνε την ποσότητα του νερού σε κάθε φλυτζάνι. Στο τέλος, κατάπινε ψιλοκομμένο καφέ με άδειο στομάχι, πράγμα που βέβαια, όπως παραδέχεται και ο ίδιος στο δοκίμιο "οι χαρές και οι πόνοι του καφέ", "είναι μια φρικτή και αρκετά βάρβαρη μέθοδος, που προτείνεται μόνο σε άνδρες εξαιρετικής ρώμης, άνδρες με πυκνά μαύρα μαλλιά και κηλίδες στο δέρμα", δηλαδή μόνο στον ίδιο. Για ποιο λόγο όμως να φτάσει κανείς σε τέτοια άκρα, όσο κι αν του αρέσει ο καφές, όσο κι αν τον βοηθά να δουλέψει;
     Μάλλον η απάντηση βρίσκεται στην προσωπικότητα, καθώς ο Μπαλζακ ήταν γενικά "πολύς" σε όλα. Ξόδευε πολλά, έτρωγε πολύ, δούλευε πολύ και βέβαια έπινε πολύ καφέ. Μέσα στα είκοσι χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας, έγραψε πάνω από ογδόντα πέντε βιβλία, τα οποία διόρθωνε συνεχώς μέχρι τη στιγμή που έφταναν στο τυπογραφείο. Για να γράψει τόσα πολλά βιβλία, έπρεπε φυσικά να εργάζεται πάρα πολλές ώρες. Πραγματικά, εργαζόταν για δεκαέξι ώρες τη μέρα, ακολουθώντας μια παράξενη καθημερινή ρουτίνα: κοιμόταν κάθε μέρα στις έξι το απόγευμα, ξυπνούσε στη μία τη νύχτα, έγραφε ως τις οκτώ το πρωί, στις οκτώ ξανακοιμόταν για μιάμιση ώρα, ξανάπιανε το γράψιμο ως τις τέσσερεις και μετά έκανε ένα μπάνιο, ντυνόταν και έβγαινε για να δειπνήσει. Το δείπνο πάλι ήταν μια άλλη ιστορία. Ενδεικτικό της όρεξής του είναι το παρακάτω γεύμα που λέγεται ότι κατανάλωσε κάποτε: εκατό στρείδια, δώδεκα αρνίσιες κοτολέτες, ένα παπάκι με γογγύλια, δύο ψητές πέρδικες, δύο πιάτα "γλώσσα α λα νορμάντ", φρούτα κι όλα αυτά συνοδευμένα από μεγάλες ποσότητες από λικέρ, κρασί και -τι άλλο; - καφέ!
     Οι παροιμιώδεις σπατάλες του δεν περιορίζονταν στο φαγητό: ξόδευε ασταμάτητα για ρούχα, κοσμήματα, έπιπλα και προτομές του Ναπολέοντα, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα, με αποτέλεσμα να είναι πάντα χρεωμένος, παρ' όλο που κέρδιζε αρκετά από το γράψιμο. Ίσως μάλιστα να ήταν κι αυτός ένας λόγος που έγραφε τόσο πολύ, προκειμένου να ξεπληρώσει όσα χρωστούσε. Επειδή όμως δεν τα κατάφερνε ποτέ, έδινε συχνά ψεύτικα ονόματα ή άλλαζε τόπο κατοικιας, για να κρυφτεί από τους δανειστές του. Για μια τόσο πληθωρική προσωπικότητα, λοιπόν, είναι αναμενόμενο να μην υπάρχει μέτρο ούτε καν στην κατανάλωση του καφέ. Το καλό στην περίπτωση Μπαλζάκ ήταν ότι αυτή η προσωπικότητα συνοδευόταν από πληθωρικό ταλέντο, που λειτουργούσε σαν αντίβαρο κι έφερνε μια κάποια ισορροπία, ή τέλοσπάντων, έκανε όλα αυτά να αξίζουν τον κόπο.

Υ.Γ.: Οι πληροφορίες για το παραπάνω άρθρο προήλθαν κυρίως από εδώ, εδώ κι εδώ.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Ο ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

     Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας: το ένα είναι το δέντρο του καφέ και το άλλο η Δημοκρατία. Και τα δυο μας έρχονται από το εξωτερικό.
     Στα χώματά μας δε μπορέσαμε ν' αναπτύξουμε με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ. Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το χώμα, δεν είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού.
     Όσο για τη Δημοκρατία... Η αλήθεια είναι πως ό, τι περνούσε από το χέρι μας, δεν παραλείψαμε να το κάνουμε, για την ανάπτυξή της, για την εδραίωσή της. Αν κοιτάξετε την ιστορία μας, πριν από εκατό χρόνια πάνω κάτω ρίχτηκε στη χώρα μας ο σπόρος της Δημοκρατίας. Είναι εκατό χρόνια που όλο λέμε:
- Αμάν η Δημοκρατία μας μπουμπούκιασε!...
- Η νεαρή Δημοκρατία μας!...
- Αμάν το φιντάνι της Δημοκρατίας!...
Να είναι δοξασμένος αυτός που τη μεγάλωσε, μόλις καταφέραμε τόσα χρόνια να φέρουμε σ' αυτό το ανάστημα τη Δημοκρατία, έγινε ένα φιντάνι η Δημοκρατία.
     Αν ξοδεύαμε αυτόν τον κόπο των εκατό χρόνων που αφιερώσαμε στη Δημοκρατία, για την ανάπτυξη του καφέ, σήμερα η χώρα μας θα γινόταν δάσος από καφέ, που δεν τ' άγγιξε ο μπαλτάς του ξυλοκόπου.
     Στο παρελθόν κρίθηκε απαραίτητο, δεν το είχαμε καταλάβει: αντί να φυτέψουμε σπόρο καφέ, φυτέψαμε το σπόρο της Δημοκρατίας. "Δόξα τω Θεώ", αν και δεν έχουμε καμιά στενοχώρια απ' τη μεριά της Δημοκρατίας, εμείς ξέρουμε το τι τραβάμε από την έλλειψη του καφέ. Καφές είναι αυτός!...Δε μοιάζει σε τίποτε. Έτσι είναι η Δημοκρατία; Και να είναι και να μην είναι το ίδιο κάνει...
     Αν δεν υπάρχει καφές, του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει Δημοκρατία, του ανθρώπου το κεφάλι δε γυρίζει. Ο καφές μοσκοβολάει, η Δημοκρατία ούτε καν έχει μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλιτζάνι, τον πίνεις. Η Δημοκρατία ούτε τρώγεται, ούτε πίνεται. Σε τι χρειάζεται αυτή η Δημοκρατία, μπορείτε να μου πείτε;
     Στη χώρα μας έρχεται από το εξωτερικό μπόλικη- μπόλικη Δημοκρατία, αλλά καφές δεν έρχεται. Τον καφέ τον πουλάνε, τη Δημοκρατία τη δίνουν. Ο καφές είναι με λεφτά, η Δημοκρατία τζάμπα... Για τον καφέ χρειάζεται συνάλλαγμα, για τη Δημοκρατία τίποτε δε χρειάζεται.
     Για κοιτάξτε το τι τραβάμε απ' τον καφέ. Σάμπως δεν έχουμε συνηθίσει στον καλό καφέ; Αμέσως καταλαβαίνουμε τον καλό καφέ απ' τον άσκημο, το μπαγιάτικο απ' το φρέσκο, το νοθεμένο απ' το σκέτο.
     Ζωή να' χουνε, μερικοί πατριώτες μας έκαναν ψεύτικο καφέ. Στην αρχή βγήκε ο κριθαρένιος καφές, δεν έπιασε. Ύστερα βγήκε καφές από φασόλια, δεν το κατάπιαμε. Εμείς σαν έθνος είμαστε θεριακλήδες του καφέ. Αν και καταπίνουμε όλες τις απομιμήσεις, του καφέ την απομίμηση δεν την καταπίνουμε.
     Ω Ύψιστε! Να γινόταν , τόσο δα απ' ό, τι καταλαβαίνουμε απ' αυτόν τον καφέ, να καταλαβαίναμε και από Δημοκρατία...

Αζίζ Νεσίν, μτφρ. Έρμος Αργαίος, εκδόσεις Θεμέλιο.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΚΑΦΕΣ

     Αυτό το αφισάκι του Ιταλού Gianluca Biscalchin (πηγή: www.mymodernmet.com) συνδυάζει δυο πράγματα που μ' αρέσουν πάρα πολύ: τον καφέ και τη λογοτεχνία. Γι' αυτό και το ανέβασα στο μπλογκ, παρ' όλο που δεν τα βρίσκω όλα ιδιαίτερα πετυχημένα. Κάποια όμως, όπως ο καφές του Μπέκετ ή της Τζέιν Όστιν, είναι πολύ έξυπνα. Το αγαπημένο μου, πάντως, είναι ο καφές του Χεμινγουέι, που έχει βέβαια αντικατασταθεί με ουίσκι, αφού, όπως έχουμε αναφέρει εδώ κι εκεί ήταν μεγάλος πότης και μάλλον θα περιφρονούσε οποιοδήποτε ποτό δεν περιέχει αλκοόλ.


Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΪ ΑΡΣΕΝΕΒΙΤΣ


     Με το ντοκιμαντέρ αυτό (που ο τίτλος του θυμίζει το έργο του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, "Μια Μέρα Στη Ζωή Του Ιβάν Ντενίσοβιτς"), ο Chris Marker αποτίει φόρο τιμής σε έναν κορυφαίο σκηνοθέτη και αγαπημένο του φίλο, τον Αντρέι Ταρκόφσκι. Αναμειγνύοντας πλάνα από τις ταινίες του και σκηνές από την προσωπική του ζωή, κατορθώνει να σκιαγραφήσει ένα άρτιο πορτρέτο του μεγαλύτερου μεταπολεμικού Ρώσου σκηνοθέτη και να δείξει την αντιστοιχία ανάμεσα στη ζωή και το έργο του, πράγμα που θα ήταν παρακινδυνευμένα υπεραπλουστευτικό, αν ο Marker δεν ήταν ο ίδιος μεγάλος σκηνοθέτης. Το φιλμ ξεκινά με την άφιξη του Αντρούσα, του γιου του Ταρκόφσκι, στο Παρίσι και την επανένωση της οικογένειας μετά από αρκετά χρόνια, επειδή οι σοβιετικές αρχές έδωσαν άδεια στον Αντρούσα να επισκεφθεί τους γονείς του, μόνο αφού έγίνε γνωστό ότι ο Ταρκόφσκι είχε καρκίνο του πνεύμονα στο τελευταίο στάδιο. Στη συνέχεια, βλέπουμε τον Ταρκόφσκι στα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας " η Θυσία", όπου με ακαταπόνητη ενεργητικότητα προσπαθεί να γυρίσει την τελευταία σκηνή του έργου.
     Καθώς το φιλμ προχωρά, ο Marker προσπαθεί να αναλύσει τα βασικά χαρακτηριστικά της κινηματογραφίας του Ταρκόφσκι, όπως την παρουσία των φυσικών στοιχείων (χώμα, νερό, φωτιά και αέρας), τη σχέση με τη ζωγραφική (ολόκληρος ο Αντρέι Ρουμπλιόφ είναι ένας στοχασμός πάνω στο νόημα της τέχνης), τη χρήση ευρυγώνιων λήψεων, που αγκαλιάζουν το τοπίο και θυμίζουν το βλέμμα του Παντοκράτορα στο θόλο των ορθόδοξων εκκλησιών, και την ιδιοσυγκρασία των ηρώων του, που - όπως ο ίδιος ο Ταρκόφσκι - δεν είναι επαναστάτες αλλά ξένοι σ' αυτόν τον κόσμο, με τον τρόπο που είναι ξένος ο "Ηλίθιος" του Ντοστογιέφσκι.
     Παράλληλα μ' αυτή την ανάλυση, γίνονται αναφορές σε περιστατικά της ζωής του Ταρκόφσκι: η συνομιλία του με το πνεύμα του Μπόρις Πάστερνακ, που του αποκάλυψε σε μια πνευματιστική συνεδρία ότι θα γυρίσει επτά ταινίες - όπως έγινε και στην πραγματικότητα - και η συνάντησή του με πράκτορες της KGB στο Παρίσι, που νόμιζε ότι είχαν έρθει για να τον σκοτώσουν. Ακόμα, βλέπουμε σπάνιες σκηνές από την όπερα "Boris Goudonov", που είχε σκηνοθετήσει για το Covent Garden στο Λονδίνο, καθώς και από την ταινία των φοιτητικών του χρόνων "The Killers", στην οποία εμφανίζεται και ο ίδιος. Στο τέλος του φιλμ, προβάλλονται σκηνές από την κηδεία του Ταρκόφσκι, σε μια ορθόδοξη εκκλησία του Παρισιού, όπου ο Ροστροπόβιτς τον αποχαιρετά παίζοντας μια σουίτα του Μπαχ. Το ντοκιμαντέρ τελειώνει με δύο πλάνα: το πρώτο πλάνο της πρώτης ταινίας του Ταρκόφσκι, "Τα Παιδικά Χρόνια Του Ιβάν", όπου ένα παιδί στέκεται δίπλα σε ένα δέντρο, και το τελευταίο πλάνο της τελευταίας ταινίας του, "Η Θυσία", όπου ένα παιδί είναι ξαπλωμένο κάτω από ένα ξερό δέντρο. Ολόκληρο το κινηματογραφικό έργο του Ταρκόφσκι περικλείεται ανάμεσα σε δυο παιδιά και δυο δέντρα.
     Όλα αυτά συνθέτουν μια προσωπογραφία λυρική και αυθεντική. Είναι ένα έργο ποιητικό, όπως ποιητικό ήταν και το έργο του ίδιου του Ταρκόφσκι, που καθρέφτιζε την ψυχή του, την ψυχή ενός ποιητή. Κι ακόμα, είναι μια τελευταία πράξη αγάπης και θαυμασμού προς έναν ακριβό συνάδελφο και φίλο.

Υ.Γ. : Το σημερινό post είναι αφιερωμένο στον aerapatera, φίλο και "συνάδελφο" blogger, καθώς και αναφανδόν ταρκοφσκικό.


Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

HABIBI

     Πριν από αρκετό καιρό, είχα γράψει εδώ για μια Ιρανή εικαστικό που ζει στη Νέα Υόρκη, τη Shirin Neshat. Σήμερα θα γράψω για μια ακόμα, τη Rahill Jamalifard, η οποία, εκτός των άλλων, είναι η τραγουδίστρια μιας σούπερ κοριτσίστικης μπάντας από το Μπρούκλιν, που δε μπορώ να σταματήσω να ακούω τις τελευταίες μέρες! Το όνομα του γκρουπ είναι Habibi, που σημαίνει "αγάπη μου" ή "μωρό μου" στα αραβικά, αλλά ο ήχος τους δεν έχει τόση σχέση με την ανατολίτικη μουσική, τουλάχιστον στα τραγούδια που έχω ακούσει. Πιο πολύ φέρνει σε garage, ή μάλλον είναι κάπως "όταν οι Shangri- las συνάντησαν τις Stereolab, που συνάντησαν τους Bauhaus". Η μείξη όλων αυτών των στοιχείων οδηγεί σε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα, που συμπληρώνεται από τη φρεσκάδα και τη γλυκύτητα των ίδιων των κοριτσιών κι ακόμα περισσότερο από τα φανταστικά κολάζ (εδώ κολλάει το "εικαστικός") της Rahill Jamalifard, όπου, σε αντίθεση με τα τραγούδια της, το ανατολίτικο στοιχείο κυριαρχεί. Αν υπάρχει, πάντως, κάτι που χαρακτηρίζει εξίσου τα τραγούδια και τα κολάζ των Habibi, αυτό είναι η γυναικεία παρουσία: οι ηρωίδες των περισσότερων τραγουδιών είναι γυναίκες (tomboy, sweetest talk) και σε όλα τα κολάζ απεικονίζεται μια γυναικεία φιγούρα. Αυτό θα πει girl power, και μάλιστα από τα βάθη της Περσίας, μέσω Νέας Υόρκης!

Υ.Γ.: Όπως είναι ολοφάνερο από το γεγονός ότι δεν τσιγκουνεύτηκα τα επίθετα για να μιλήσω για τις Habibi (σούπερ! καταπληκτικό! φανταστικά!), τα τραγούδια τους μ' αρέσουν τόσο, που δε μπορώ να διαλέξω. Θα βάλω λοιπόν δύο, το Tomboy και το Siin, κι ακούστε τα υπόλοιπα στο you tube.








Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

ΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΙΡΛΑΝΔΟΙ...

     Αν ήμασταν Ιρλανδοί, θα περιμέναμε κάθε χρόνο τη σημερινή μέρα (Saint Patrick's Day!) για να ξεφαντώσουμε μέχρι τελικής πτώσεως, να μεθύσουμε με Guinness, να χορέψουμε και και να τραγουδήσουμε. Ακόμα, αν ήμασταν Ιρλανδοί, θα περιμέναμε κάθε χρόνο, όλο το χρόνο τη μέρα που η Ιρλανδία θα ήταν ελεύθερη.


Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΜΑΡΤΙΑΙ ΕΙΔΟΙ

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλιδοξίες σου να υπερνικήσης
αν δεν μπορής, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθής. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φτάσης στην ακμή σου, Καίσαρ πια,
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβης,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγης στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχη και πλησιάση από τον όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά "Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ'ενδιαφέρουν",
μη λείψης να σταθής, μη λείψης ν' αναβάλης
κάθε ομιλίαν ή δουλειά, μη λείψης τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσης
(τους βλέπεις πιο αργά), ας περιμένη ακόμη
κ' η Σύγκλητος αυτή, κ' ευθύς να τα γνωρίσης
τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.

Κ. Καβάφης                                                             

(από την εικονογράφηση του Νταλί για τη Θεία Κωμωδία)






















Υ.Γ.: Οι Ειδοι του Μαρτίου ήταν αργία για τους Ρωμαίους, αφιερωμένη στο θεό Άρη (Mars, από όπου και το όνομα του μήνα Μαρτίου), τον οποίο τιμούσαν τελώντας στρατιωτική παρέλαση. Λίγο καίρο πριν από τη συγκεκριμένη μέρα, ο μάντης Σπουρίννας είχε προειδοποιήσει τον Ιούλιο Καίσαρα να φυλάγεται από τις Ειδούς του Μαρτίου. Στις 15 Μαρτίου, λοιπόν, ενώ ο Καίσαρας προχωρούσε προς τη Σύγκλητο, συνάντησε τον μάντη και τον περιγέλασε λέγοντάς του "οι Ειδοί του Μαρτίου ήρθαν", οπότε ο μάντης του απάντησε "ήρθαν αλλά δεν πέρασαν". Πριν μπει στη Σύγκλητο, ο σοφιστής Αρτεμίδωρος, που ήταν ενήμερος για τη συνωμοσία, τον πλησίασε και του έδωσε ένα γράμμα λέγοντάς του ότι έπρεπε να το διαβάσει αμέσως, αλλά το πλήθος γύρω του ήταν τόσο, που ο Καίσαρας δεν κατάφερε να το διαβάσει εκείνη τη στιγμή. Με το που κάθισε στη θέση του μέσα στη Σύγκλητο, οι συνωμότες τον περικύκλωσαν και άρχισαν να τον χτυπούν με τα μαχαίρια τους. Μεταξύ των δολοφόνων ήταν και ο Βρούτος, που φημολογούνταν ότι ήταν νόθος γιος του Καίσαρα. Όταν τον είδε ο Καίσαρας να ορμά καταπάνω του, του είπε στα ελληνικά "και συ τέκνον;". Αφού δέχτηκε 23 μαχαιριές, ο Καίσαρας έπεσε νεκρός.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

ΚΟΥΙΖ: ΠΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΞΕΚΙΝΑ Μ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ;

     Δεν ξέρω αν θυμάστε αυτό το κουίζ, αλλά ήρθεν η ώρα για το επόμενο: διάσημες πρώτες φράσεις από διάσημα λογοτεχνικά έργα. Πολλά από αυτά μπορεί να μην τα έχετε διαβάσει, ακόμα και κανένα, ή φυσικά να μη θυμάστε πώς αρχίζουν, ωστόσο σε μερικά η αρχή είναι πιο διάσημη από το ίδιο το έργο ή, τελοσπάντων, μπορείτε να μαντέψετε από τα συμφραζόμενα ποιο είναι το βιβλίο. Τις απαντήσεις θα τις βρείτε στα σχόλια. Όποιος τα βρει όλα, θα κερδίσει τον αμέριστο θαυμασμό μου για τις γνώσεις του, τη βιβλιοφιλία του και βέβαια τη μνήμη του! Πάμε λοιπόν...

  1. Γι' αυτόν που όλα τ' αγνάντεψε στον κόσμο θα μιλήσω.
  2. Παιδιά μου, απ' την παλιά φύτρα του Κάδμου νέα γενιά, γιατί στο μέρος τουτο κάθεστε με στεφάνια και κλαδιά ικεσίας;
  3.  Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς.
  4. Να πώς άρχισε.
  5. Λέγε με Ισμαήλ.
  6. Μισοπλαγιασμένη κοντά εις την εστίαν, με σφαλιστά τα όμματα, την κεφαλήν ακουμβώσα εις το κράσπεδον της εστίας, το λεγόμενο "φουγοπόδαρο", η θεια- Χαδούλα, η κοινώς καλουμένη Γιαννού η Φράγκισσα, δεν εκοιμάτο, αλλ' εθυσίαζε τον ύπνον πλησίον εις το λίκνον της ασθενούσης μικράς εγγονής της.
  7. Σύντροφε ανακριτά, σπεύδω πρώτα απ' όλα να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το χαρτί, το μελάνι και την πένα που μου στείλατε με τον δεσμοφύλακα.
  8. Πολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα, που ο πατέρας του τον είχε πάει να γνωρίσει τον πάγο.
  9. Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωινό από κακό όνειρο, βρέθηκε στο κρεβάτι του, μεταμορφωμένος σε γιγάντια κατσαρίδα.
  10. Ήταν γέρος και ψάρευε με μια βάρκα στο Γκολφ Στριμ και είχε ογδόντα τέσσερεις μέρες να πιάσει ψάρι.
  11. Αν βρεθώ ποτέ σε ερημονήσι, θα πάρω μαζί μου το παρακάτω top 5 των πιο αξιομνημόνευτων χωρισμών μου με χρονολογική σειρά.
  12. Πέμπτη 1 Ιανουαρίου (Αργία στην Αγγλία, Ιρλανδία, Σκοτία και Ουαλία): Αυτές είναι οι αποφάσεις μου για την καινούρια χρονιά.
  13. Ήταν αναπόφευκτο: η μυρωδιά από πικραμύγδαλα του θύμιζε άτυχους έρωτες,
  14. Κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι ο Κουμπλάι Χαν πιστεύει όλα όσα του λέει ο Μάρκο Πόλο όταν του περιγράφει τις πόλεις που γνώρισε στις αποστολές του, αλλά σίγουρα ο αυτοκράτορας των Ταρτάρων συνεχίζει να ακούει τον νεαρό Βενετό με μεγαλύτερη περιέργεια και προσοχή από όσο οποιονδήποτε άλλο απεσταλμένο ή ανιχνευτή του.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

MY MAN

     Με αφορμή την προχθεσινή μέρα της γυναίκας, σκεφτόμουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν υφίσταται πια ζήτημα γυναικείας χειραφέτησης, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο, γιατί επιτέλους τα δύο φύλα είναι ίσα. Πρόκειται για μια άποψη αν μη τι άλλο αφελή, αφού παραβλέπει τις αδικιες σε βάρος των γυναικών σε κάθε εργασιακό χώρο, τα στερεότυπα που ζουν και βασιλεύουν και, βέβαια, τη βία κατά των γυναικών, που παραμένει ένα καλά κρυμμένο μυστικό σε πολλές σχέσεις. Για μια τέτοια εξαρτητική σχέση, που περιλαμβάνει κακοποίηση, μιλάει και το παρακάτω τραγούδι, το "My Man", από το soundtrack του boardwalk empire (οι δύο πρώτοι κύκλοι είναι τέλειοι, μετά παράγινε το κακό με τους σκοτωμούς και τη διαπλοκή και βαρέθηκα λιγάκι), σε μια υπέροχη εκτέλεση από τη Regina Spektor. Το τραγούδι είναι παλιό και η σειρά στην οποία ακούγεται αναφέρεται σε μια εξίσου παλιά εποχή, την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τέτοιες γυναίκες όμως, που υπομένουν σιωπηλά τη βία και νιώθουν ανίσχυρες χωρίς έναν άντρα δίπλα τους, ακόμα κι αν ο άντρας αυτός είναι ο δυνάστης τους, υπάρχουν ακόμα και σήμερα...


Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ KITE ΚΑΙ Η ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ LENNON

     Αν οι Beatles είναι το σπουδαιότερο συγκρότημα στην ιστορία της rock μουσικής, τότε το Sgt.Pepper' s είναι το πιο σπουδαίο album... Γι' αυτό άλλωστε γίνονται ακόμα και σήμερα συζητήσεις επί συζητήσεων για το εξώφυλλο, τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών: το "Lucy in the Sky with Diamonds" αναφέρεται στο LSD ή είναι όντως εμπνευσμένο από μια ζωγραφιά του γιου του John Lennon; (εντάξει, αυτό είναι προφανές, μιλάμε για τα sixties...). Τι γίνεται στο "She's leaving home"; Γιατί αυτό το κορίτσι έχει ραντεβού στον αυτοκινητόδρομο; Και το "For the Benefit of Mr. Kite"; Μήπως όταν λέει "Henry the horse" εννοεί την ηρωίνη (heroin); Σ' αυτή την τελευταία περίπτωση τα πράγματα είναι απλά και δε χρειάζονται περίπλοκες θεωρίες: ο John Lennon απλώς παραθέτει όσα γράφονται σε μια αφίσα από ένα τσίρκο της βικτωριανής εποχής, η οποία βρισκόταν στο σπίτι του, κρεμασμένη σ' έναν απ'τους τοίχους.  Όπως κάνει και στο "A Day in Life", όπου χρησιμοποιεί στους στίχους τους τίτλους που διαβάζει σε μια εφημερίδα, αποδεικνύει ότι η έμπνευση μπορεί να βρίσκεται στα πιο καθημερινά πράγματα, αρκεί να υπάρχει το ταλέντο που θα τα μετουσιώσει σε τέχνη. Επειδή όμως κι οι ίδιοι οι Beatles εξακολουθούν να αποτελούν έμπνευση για ένα σωρό καλλιτέχνες, ορίστε και ένα σύντομο βίντεο, στο οποίο κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να αναπαράγει την αυθεντική αφίσα που ενέπνευσε τον John Lennon, for the benefit of the Beatles and for the benefit of art!


 

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ

Πεθαίνει η λέξη
Όταν λεχθεί,
Κάποιοι ισχυρίζονται.

Τη μέρα εκείνη
Λέω εγώ
Μόλις να ζει αρχίζει.