Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

CALYPSO: ΈΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

     Δεν ξέρω αν το θυμάστε αυτό πριν από λίγο καιρό, αλλά μου έδωσε την ιδέα για τη σημερινή ανάρτηση: άλλο ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την Οδύσσεια! Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις γυναίκες του Οδυσσέα (ήταν και πολλές!), την Καλυψώ. Το τραγούδι αναφέρεται στη ραψωδία ε, όπου ο Ερμής ανακοινώνει στην Καλυψώ την απόφαση των θεών ν' αφήσει τον Οδυσσέα να επιστρέψει στην Ιθάκη κι εκείνη, αφού ξεσπά απέναντι στην αδικία που επιτρέπει στους αρσενικούς θεούς να έχουν ερωτικές σχέσεις με όποια θνητή επιθυμούν, ενώ οι θηλυκές θεότητες και οι θνητοί εραστές τους πληρώνουν ακριβά τον έρωτά τους, αναγκάζεται να υποχωρήσει μπροστά στη θέληση του Δία. Το τραγούδι είναι ένας φανταστικός μονόλογος της Καλυψώς το τελευταίο βράδυ πριν αποχωριστεί τον αγαπημένο της. Πρόκειται για έναν μελαγχολικό αλλά και ψύχραιμο μονόλογο: ούτε μειώνει την αξία των συναισθημάτων της, ούτε κλείνει τα μάτια μπροστά στο αμετάκλητο γεγονός του χωρισμού. Με λίγα λόγια, έχει την αντιμετώπιση που αρμόζει σε κάθε χωρισμό...

Υ.Γ. Το τραγούδι της Serafina Steer ήταν πολύ φρέσκο, μόλις είχε κυκλοφορήσει, ενώ αυτό το κομμάτι της Suzanne Vega είναι εμμμ....κάπως παλιό, μιας και κυκλοφόρησε το 1987.




Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

ΥΠΟΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

     Σήμερα νιώθω πολύ ωραία αλλά και λίγο αμήχανα, γιατί θα γράψω για τα ποιήματα ενός φίλου, του Νίκου Π. Μπορείτε να βρείτε δικά του ποιήματά και κείμενα  εδώ, καθώς  και επιλογές κειμένων, εικαστικών έργων και βίντεο από άλλους δημιουργούς. Το ύφος είναι άψογο και, κυρίως, εντελώς προσωπικό. Το σημαντικότερο όμως είναι τα ποιήματα. Είναι ό, τι πιο ωραίο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια! Θυμίζουν Κική Δημουλά, με τις υπαρξιακές αναζητήσεις, τα παιχνίδια των λέξεων και το πεζογραφικό ύφος. Ωστόσο, υπάρχει επίσης χιούμορ, ζεστασιά και πολιτικός προβληματισμός, που λείπουν από την ποίηση της Δημουλά και φέρνουν τα ποιήματα του Νίκου Π. πιο κοντά στην ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου. Πρόκειται βέβαια για ποιήματα που εκφράζουν σύγχρονους προβληματισμούς και αντιπροσωπεύουν τη γενιά των 30+: η περιδιάβαση στο αφιλόξενο αλλά συγχρόνως οικείο αστικό τοπίο, η περιπλάνηση στις πόλεις του κόσμου, η επώδυνη και αργή ενηλικίωση, η απέχθεια προς το μικροαστισμό, είναι θέματα που λένε πολλά στους ανθρώπους της γενιάς μας. Ορίστε λοιπόν το ποίημα της τελευταίας, νομίζω, ανάρτησής του. Φιλιά πολλά!



ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ

Αν κλειστήκατε έξω
υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μπείτε
ο κλειδαράς
το μπαλκόνι του γείτονα
στην ανάγκη
ένα κλειδί του σολ
το ζήτημα είναι τι κάνετε
αν κλειστήκατε μέσα
σε μια εντοιχισμένη ζωή
με συζύγους και παιδιά
χρέη και σκυλιά
όταν έχετε στη διάθεσή σας τόσα
κλειδιά
που όμως δεν ανοίγουν τίποτα
όταν κανείς κλειδαράς
κανένας γείτονας δεν μπορεί
να σας βοηθήσει
όταν η ζωή έχει πια συρρικνωθεί
σε μια τσέπη φουσκωμένη
από άχρηστα κλειδιά


Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ: GEORGE HARRISON

     Το κλασικό μουσικό ερώτημα "Beatles ή Stones" για μένα έχει απαντηθεί εδώ και πολλά χρόνια: Beatles. Το ίδιο και το ερώτημα "ποιος είναι ο αγαπημένος σου Beatle": Ο George Harrison φυσικά, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 25 Φεβρουαρίου του 1943 στο Λίβερπουλ. Τα τραγούδια των Beatles και της μετέπειτα ατομικής καριέρας του Harrison θα ήταν αρκετός λόγος για τη σημερινή ανάρτηση, μιας και τα περισσότερα απ' αυτά δεν έχουν ούτε μια ρυτίδα, παρά τον μισό αιώνα που έχει περάσει από πάνω τους. Ωστόσο, ο βασικότερος λόγος που ήθελα να γράψω σήμερα για τον George Harrison είναι η ίδια η ζωή του, η ζωή ενός ανθρώπου που πριν κλείσει τα είκοσι είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του αλλά εκείνος αποφάσισε ότι όλος ο κόσμος δεν ήταν αρκετός και στράφηκε στον εαυτό του, σε μια ακατάπαυστη προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού, εσωτερικής αναζήτησης και  καλλιέργειας των πολλαπλών ενδιαφερόντων του.
     Για έναν έφηβο που μεγάλωνε μεταπολεμικά σε μια εργατική γειτονιά του Λίβερπουλ, το ροκ εντ ρολ ήταν η μορφή που έπαιρνε το όνειρό του να ξεφύγει από το μίζερο περιβάλλον της αγγλικής εργατικής τάξης και να ζήσει μια συναρπαστική ζωή. Στα 14 άρχισε να παίζει κιθάρα και στα 17 έγινε μέλος των Beatles, ένα συγκρότημα που είχε φτιάξει ένας τύπος που ήξερε από το σχολείο, ο Paul McCartney, μαζί με έναν άλλο, τον John  Lennon...Τα υπόλοιπα, λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι αυτοί οι 4 άνθρωποι που ήταν στους Beatles έζησαν στο έπακρο το πνεύμα των '60s, με την ξέφρενη ζωή, τα ναρκωτικά, τα ταξίδια και τους πειραματισμούς. Ήταν σαν να συμπύκνωναν σε κάθε χρόνο της ζωής τους τις εμπειρίες μιας δεκαετίας. Και βέβαια ήταν, πάνω απ' όλα, η μουσική. Πριν ο Harrison κλείσει τα 25, οι Beatles είχαν βγάλει το Sgt Pepper. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
    Ο Harrison, όμως, είχε το σημαντικότερο προτέρημα που, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να έχει ένας άνθρωπος: ακόρεστη περιέργεια. Μέσα από τη γνωριμία του με τον Ινδό μουσικό Ravi Shankar, άρχισε να ενδιαφέρεται για την ινδική μουσική και γενικότερα για τον ινδικό πολιτισμό. Στα συχνά ταξίδια του στην Ινδία έμαθε να παίζει σιτάρ, καθώς και άλλα ινδικά μουσικά όργανα, των οποίων τον ήχο ενσωμάτωσε στη μουσική των Beatles, όπως στο norwegian wood και το within you without you. Αυτό όμως που κυρίως τον απορρόφησε ήταν οι μεταφυσικές αναζητήσεις, μέσα από την επαφή με διάφορους guru. Η Ινδία ήταν μια από τις τάσεις των 60s, για τον Harrison όμως δεν ήταν μια επιδερμική επαφή αλλά κάτι που του άλλαξε τη ζωή, αφού ασπάστηκε τον ινδουισμό και δεν έπαψε ν' αναζητά την ουσία του θείου σ' όλη του τη ζωή. Όταν οι Beatles διαλύθηκαν το 1970, ο Harrison συνέχισε την καριέρα του στη μουσική. Σημαντική στιγμή ήταν η συναυλία που διοργάνωσε το 1971 για τους πρόσφυγες του Μπαγκλαντές, ύστερα από παρότρυνση του Ravi Shankar. Ήταν η πρώτη "φιλανθρωπική" συναυλία που διοργανώθηκε ποτέ, στην οποία συμμετείχαν ο Bob Dylan και ο Eric Clapton, και κατάφερε να συγκεντρώσει 40.000 θεατές.
     Μια άλλη πτυχή του Harrison ήταν η αγάπη για τον κινηματογράφο. Το 1978 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής Handmade Films, υποθηκεύοντας όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, προκειμένου να χρηματοδοτήσει την παραγωγή της ταινίας των Monty Python "Life of Brian", μόνο και μόνο επειδή ήταν φανατικός θαυμαστής τους και ήθελε να δει την ταινία. Ο Eric Idle των Monty Python έλεγε ότι τα 4 εκατομύρια που πλήρωσε ο Harrison για την παραγωγή της ταινίας είναι το ακριβότερο εισιτήριο που έχει πληρώσει ποτέ κανείς για να δει μια ταινία. Ο ανεξάρτητος βρετανικός κινηματογράφος χρωστά πραγματικά πολλά στον George Harrison, αφού χωρίς αυτόν ταινίες όπως το Time Bandits, πάλι των Monty Python, και η Mona Lisa δε θα είχαν γυριστεί.
     Οι μουσικές του αναζητήσεις δε σταματούσαν: το 1988 σχημάτισε τους Traveling Wilburys μαζί μέ τους Bob Dylan, Roy Orbison και Tom Petty, με τους οποίους ηχογράφησε 2 άλμπουμ. Επίσης, επειδή αγαπούσε πολύ τον ήχο του γιουκαλίλι, κουβαλούσε ένα πάντα μαζί του και έπαιζε σε κάθε ευκαιρία. Δεν έζησε όμως αρκετά για να κάνει όλα όσα ήθελε. Το 2001, σε ηλικία 58 ετών, πέθανε από μεταστατικό καρκίνο στους πνεύμονες και τον εγκέφαλο. Οι στάχτες του διασκορπίστηκαν στο Βαρανάσι, στους ποταμούς Γάγγη, Σαρασβάτι και Γιαμούνα, σύμφωνα με την ινδουιστική παράδοση.


     Ένα χρόνο μετά το θάνατό του, η οικογένεια και οι φίλοι του έκαναν μια συναυλία προς τιμήν του. Ήταν σχεδόν όλοι εκεί: η γυναίκα του Olivia και ο γιος του Dhani, οι Monty Python, ο Ravi Shankar, ο  Tom Petty, ο Jeff Lynne, ο Eric Clapton, ο Ringo Starr και ο Paul McCartney. Η πιο ηχηρή απουσία ήταν αυτή του  Bob Dylan. Ήταν η πρώτη φορά μετά τη διάλυση των Beatles που ο Ringo Starr και ο Paul McCartney έπαιζαν πάλι μαζί. Ωστόσο, ο σούπερ ήρωας της συναυλίας ήταν ο Eric Clapton, που εκτέλεσε με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια του Harrison. Στο τέλος, όταν ο Dhani ευχαρίστησε τους φίλους του πατέρα του και τραγούδησαν όλοι μαζί το" I'll see you in my dreams", εγώ τουλάχιστον (που είμαι τελείως χαζοβιόλα με κάτι τέτοια) συγκινήθηκα.


Και για όσους δε θέλουν να δουν μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ συναυλία για τον George Harrison, ορίστε ένα τραγουδάκι. Πολλά φιλιά!


Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

ΈΝΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

     Κυριακή απόγευμα, έχω ήδη πει ότι είναι η χειρότερη ώρα της εβδομάδας για μένα... Ας αφήσω λίγα λόγια του Εγγονόπουλου (άλλος ένας σουρρεαλιστής!) κι ένα τραγούδι του Beirut να παρηγορήσουν κι εμένα κι εσάς, αν νιώθετε την κυριακάτικη δυσφορία... Λέει λοιπόν ο Εγγονόπουλος κάπου (πού δε θυμάμαι, γιατί, κατά την πάγια συνήθειά μου, όταν μ' αρέσει κάτι, το σημειώνω βιαστικά κι αφήνω απ' έξω πολλές χρήσιμες πληροφορίες): "Η ζωή είναι αγάπη και ελευθερία. Ο ορθολογισμός δε βοηθάει σε τίποτα. Η ζωή είναι ασυνάρτητη. Αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν καταλαβαίνουν οι ορθολογιστές. Τη βαθιά αντίληψη της ζωής τη βλέπουμε στο μειδίαμα των κούρων, το γεμάτο μειλίχια, λεπτή ειρωνεία." Συμφωνώ απόλυτα. Και σκέφτομαι, αλήθεια, το περιβόητο χαμόγελο της Τζοκόντα, δεν είναι το χαμόγελο των κούρων; Τελοσπάντων, ας αφήσουμε την τέχνη, ας φορέσουμε κι εμείς ένα λεπτό, μειλίχιο, κυριακάτικο χαμόγελο κι ας αντιμετωπίσουμε την ασυναρτησία της ζωής με αγάπη και ελευθερία. Πολλά φιλιά!


Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (6)

     Η σημερινή ανάρτηση περιλαμβάνει φωτογραφικά πορτραίτα σουρεαλιστών από τον Man Ray, επίσης σουρεαλιστή. Το περίεργο είναι ότι, αν και μια διάσημη ρήση του Man Ray είναι "χαμογελάτε, γιατί τα δόντια σας δεν είναι φτιαγμένα μόνο για να τρώτε ή να δαγκώνετε", κανένας στις φωτογραφίες δε χαμογελά! Η έκθεση τα' χει όλα: ποιητές, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και ζωγράφους! Λιγότερο γνωστές είναι οι δύο γυναίκες, η Nusch Eluard, μοντέλο και ηθοποιός, σύντροφος του Paul Eluard κι ενεργό μέλος της γαλλικής αντίστασης και η Genica Athanasiou, Ελληνίδα εκ Ρουμανίας, ηθοποιός και σύντροφος του Antonin Artaud (επίσης ελληνικής καταγωγής, από τη Σμύρνη), αν και η λέξη "σύντροφος'' είναι λίγη για να περιγράψει τον παθιασμένο έρωτά τους. Πολλά φιλιά!

 Andre Breton

Antonin Artaud

 Luis Bunuel

Genica Athanasiou

 Philippe Soupault

 Nusch Eluard

 Joan Miro

 Marcel Duchamp

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Η ΕΡΓΑΣΙΑ

     Καλημέρα! Σήμερα, που είναι μέρα γενικής απεργίας, σκέφτηκα να αναρτήσω αυτό το βίντεο που έρχεται από την Ισπανία και, παρ' όλο που δεν έχει λόγια, είναι τρομερά εύγλωττο για το εργασιακό μέλλον που έχει ήδη έρθει και μας δείχνει τα δόντια του... Μην το κλείσετε όταν αρχίσουν οι τίτλοι τέλους, τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι το πιο ωραίο σημείο! Πολλά φιλιά!




Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (5)

     Ορίστε ένα τελευταίο σουρεαλιστικό ποιηματάκι, αυτή τη φορά του Paul Eluard, σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη. Η εικόνα στο τέλος της ανάρτησης είναι ο πίνακας του Gustav Klimt "The Virgin". Πολλά Φιλιά!

ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ

Να  κοιμάσαι
με τον ήλιο στο ένα μάτι και με το φεγγάρι στο άλλο
μ' έναν έρωτα στο στόμα κι ένα ωραίο πουλί μεσ' στα
      μαλλιά
στολισμένη σαν τους κάμπους, σαν τα δάση, σαν τη θάλασσα
στολισμένη και πεντάμορφη σαν το γύρο του κόσμου.


Να φεύγεις και να χάνεσαι
μεσ' απ' τους κλώνους των καπνών και τους καρπούς του
      ανέμου
πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου
γερά πιασμένη από του ποταμού τους μυώνες

και μιαν έγνοια, τη στερνή, στην καινούρια σου όψη επάνω.

Gustav Klimt, Die Jungfrau

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (4)

     Καλησπέρα! Τι θα λέγατε για λίγο σουρεαλισμό ακόμη; Λίγο Breton, ας πούμε; Μπορεί να ξεκίνησα με Soupault που είναι ο αγαπημένος μου, αλλά η ηγετική μορφή του κινήματος ήταν, όπως και να το κάνουμε, ο Breton. Το παρακάτω ποίημα, σε μετάφραση Νάνου Βαλαωρίτη, είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα. Ίσως είναι οξύμωρο το γεγονός ότι τιτλοφορείται "ελεύθερη ένωση" ενώ κάθε στίχος αρχίζει με τη φράση "η γυναίκα μου". Ωστόσο, δε νομίζω ότι η κτητική αντωνυμία καταστέλλει την ελευθερία της γυναίκας σ' αυτή την περίπτωση. Είναι μια έκφραση του πάθους που καίει τον ποιητή (άλλωστε το ποίημα αρχίζει και τελειώνει με αναφορά στη φωτιά) και το πάθος, κατά μία έννοια, περισσότερο μας ελευθερώνει παρά μας υποδουλώνει, αφού υπερνικά το φόβο. Η εικόνα στο τέλος της ανάρτησης είναι ένας πίνακας του Egon Schiele, "Die Umarmung", δηλαδή "το αγκάλιασμα", αν οι πληροφορίες μου για τη μετάφραση είναι σωστές και νομίζω ότι αποδίδει το ερωτικό πάθος με φοβερή ενάργεια. Φιλιά πολλά!


ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΩΣΗ

Η γυναίκα μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα

Η γυναίκα μου με σκέψεις αστραπών της ζέστης

Με μέση κλεψύδρας

Η γυναίκα μου με μέση σβίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης

Η γυναίκα μου με στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων

μικρότερου μεγέθους

Με δόντια αποτυπώματα άσπρου ποντικιού πάνω στην άσπρη γη

Με γλώσσα κεχριμπαριού και γυαλιού τριμμένου

Με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου

Με γλώσσα κούκλας που ανοιγοκλείνει τα μάτια της

Με γλώσσα πέτρας απίστευτης

Η γυναίκα μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής
Γραφής

Με φρύδια περίγυρου φωλιάς χελιδονιού

Η γυναίκα μου με κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου

Κι άχνας στα παράθυρα

Η γυναίκα μου με ώμους σαμπάνιας

Και κρήνης με κεφάλια δελφινιών κάτω από τον πάγο

Η γυναίκα μου με καρπούς χεριών από σπίρτα

Η γυναίκα μου με δάχτυλα τύχης και καρδιάς άσσου κούπα

Με δάχτυλα θερισμένου σταχυού

Η γυναίκα μου με μασχάλες τριχώματος του κουναβιού και

καρπών οξιάς

Της νύχτας του Αϊ-Γιαννιού

Της αγριομυρτιάς και φωλιάς σκαλαριών

Με μπράτσα του αφρού της θάλασσας και του υδροφράγματος

Και μίγματος σταριού και μύλου

Η γυναίκα μου με γάμπες βεγγαλικού

Με κινήσεις ωρολογιακές κι απελπισίας

Η γυναίκα μου με γάμπες από μεδούλι της ακτέας

Η γυναίκα μου με πόδια αρχικά ονομάτων

Με πόδια εσμού κλειδιών με πόδια καλφάδων που πίνουν

Η γυναίκα μου με λαιμό μαργαριταριού αλεσμένου κριθαριού

Η γυναίκα μου με λαιμό χρυσής κοιλάδας

Και συναντήσεων μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου

Με στήθια της νύχτας

Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινής φωλιάς του τυφλοπόντικα

Η γυναίκα μου με στήθια χοάνης για ρουμπίνια

Με στήθια φάσματος του ρόδου κάτω απ' τη δροσιά

Η γυναίκα μου με κοιλιά βεντάλιας των ημερών όταν ξεδιπλώνεται

Με κοιλιά γιγάντιο νύχι γαμψό

Η γυναίκα μου με ράχη πουλιού που φεύγει κατακόρυφα

Με πλάτη υδραργύρου

Με πλάτη φωτός

Με σβέρκο πέτρας στρογγυλεμένης και κιμωλίας βρεμένης

Και πεσίματος του ποτηριού που μόλις ήπιαμε

Η γυναίκα μου με γοφούς μικρού πλοίου

Η γυναίκα μου με γοφούς πολυελαίου και με φτερά σαΐτας

Και με μίσχους φτερών άσπρου παγωνιού

Και ζυγαριάς ανευαίσθητης

Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόπετρα και αμίαντο

Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης του κύκνου

Η γυναίκα μου με γλουτούς της άνοιξης

Με αιδοίο γλαδιόλας

Η γυναίκα μου με αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθόρυγχου

Η γυναίκα μου με αιδοίο φύκια και καραμέλες του παλιού καιρού

Η γυναίκα μου με αιδοίο καθρέφτη

Η γυναίκα μου με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα

Με μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας

Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας

Η γυναίκα μου με μάτια νερού για να πίνεις στη φυλακή

Η γυναίκα μου με μάτια του ξύλου πάντα κάτω από τον πέλεκυ

Με μάτια στο ύψος του νερού στο ύψος του αέρα της γης και της φωτιάς.

Egon Schiele, Umarmung

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (3)

     Σήμερα δεν έχει ποίημα, σήμερα έχει συνδυασμό ήχου και εικόνας, συνδυασμό Dali και Disney, με δυο λόγια εγγυημένη φαντασμαγορία! Ας αφήσω τον ενθουσιασμό μου να κοπάσει κι ας προσπαθήσω να γίνω πιο σαφής: το 1945, ο Dali συνεργάστηκε με τον Disney πάνω στην παρακάτω σύντομη ιστορία αλλά η συνεργασία δεν προχώρησε, με αποτέλεσμα το αρχικό εγχείρημα να ολοκληρωθεί από το στούντιο του Disney μετά από 58 ολόκληρα χρόνια. Το φιλμάκι ονομάζεται Destino και αφηγείται μια ερωτική ιστορία ανάμεσα στον προσωποποιημένο χρόνο και μια θνητή κοπέλα, καθώς οι δυο τους περιπλανώνται στον σουρεαλιστικό κόσμο του Dali. Η μουσική είναι του Μεξικανού Armando Dominguez και η ερμηνεία της επίσης Μεξικάνας Dora Luz. Το γεγονός ότι η συνεργασία των δύο αντρών διακόπηκε δε μας φαίνεται παράξενο αν διαβάσουμε τις δηλώσεις που έκαναν για το Destino: για τον Dali ήταν "μια μαγική επίδειξη του προβλήματος της ζωής μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου", ενώ για τον Disney  "μια απλή ιστορία για ένα νέο κορίτσι που αναζητά την αληθινή αγάπη"...
     Εδώ βέβαια να πούμε ότι οι σουρεαλιστές απομόνωσαν πολύ γρήγορα τον Νταλί για δύο  βασικά χαρακτηριστικά που έρχονταν σε αντίθεση με τον τρόπο ζωής και σκέψης τους. Αφενός ήταν εξαιρετικά φιλοχρήματος (ο Breton, κάνοντας έναν αναγραμματισμό του ονόματός του -Salvador Dali- τον αποκαλούσε Avida Dollars) αφετέρου ήταν φασίστας, ενώ όλοι οι Σουρεαλιστές ήταν δημοκρατικοί ή κομμουνιστές. Μάλιστα κάποιοί συμμετείχαν στον Ισπανικό Εμφύλιο, πολεμώντας τον Φρανκο και πολλοί ήταν αυτοί που είχαν λάβει μέρος στη Γαλλική Αντίσταση, όπως ο Soupault, που είχε συλληφθεί και φυλακιστεί από την κυβέρνηση του Vichy.
     Μάλλον σας κούρασα μ' όλη αυτή την πολυλογία, ας σταματήσω, να δείτε επιτέλους το βίντεο. Πολλά φιλιά!


Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (2)

     Καλησπέρα! Άλλο ένα ποίημα του Soupault σήμερα - ίσως αυτό να μ' αρέσει λίγο περισσότερο από το χθεσινό, ίσως να είναι και λίγο περισσότερο μελαγχολικό. Αυτή τη φορά γνωρίζω την ποιητική συλλογή, καθώς σε τούτη την περίπτωση είχα φροντίσει να τη σημειώσω στο τετράδιο που λέγαμε, και ο μεταφραστής είναι πιθανόν να είναι και εδώ ο Γιώργος Κ. Καραβασίλης, όπως μας πληροφόρησε χθες ο Jinxx. Η εικόνα στο τέλος της ανάρτησης, όπως και η χθεσινή, είναι του Yan Nascimbene, ενός πολύ σημαντικού Ιταλού εικαστικού που πέθανε πριν λίγες μέρες. Οι συγκεκριμένες εικόνες προέρχονται από την εικονογράφηση διηγημάτων του Italo Calvino, ενώ έχει επίσης εικονογραφήσει και βραβευτεί για μια έκδοση του πρώτου μέρους του "Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο" του Προυστ, το  "από τη μεριά του Σουάν". Πολλά φιλιά!


Η ΣΗΜΑΔΟΥΡΑ

Φυτέψτε με στη θάλασσα
Φίλοι
Φίλοι μου σαν πεθάνω
Δεν είναι για την ομορφιά της
Που τόσο τη λατρεύω
Αλλά γιατί σβήνει τα χνάρια,
Βρωμιές, σταυρούς και σάβανα
Είν’ η αληθινή
Σιωπή κι η μοναξιά
Για το λίγο καιρό
Που μου’ μεινε να ζήσω
Ξέρουμε φίλοι μου:
Η μυρουδιά που βασιλεύει
Γύρω στις πόλεις
Νεκροταφείων είναι μυρουδιά
Και της καμπάνας ο αχός
Πιο δυνατός απ’ τον αχό του αίματος.

Φυτέψτε με στη θάλασσα
Φίλοι
Υπάρχει κει και φως κι αέρας
Κι αλάτι που τα ροκανίζει όλα
Σαν τη φωτιά
Και σαν τα χρόνια.
Η θάλασσα τίποτα δεν αντανακλά
Ούτε γκριμάτσες ούτε φάτσες

Δεν θέλω τις μακρόσυρτες πομπές
Και τις πενθοφορούσες
Τα μαύρα γάντια
Κι όλους τους φλύαρους
Τίποτα που να θυμίζει αυτούς τους ίσκιους
Τα δάκρυα εκείνα και τις λησμονιές
Ο θάνατος είναι δικός μου ύπνος
Ο λατρευτός μου ύπνος

Φυτέψτε με στη θάλασσα
Οι φίλοι
Οι άγνωστοί μου φίλοι τ’ αδέρφια μου
Όλοι εκείνοι που ποτέ τους δε με γνώρισαν
Και που δεν θα’ χουν λύπες
Αναμνήσεις
Προπάντων όχι μνήμη
Μα που θα με κατευοδώσουν μ’ ένα χτύπημα στον ώμο.

Poésies Completes, 1932.