Ποτέ δε συμπάθησα τον Ernest Hemingway ενώ αντιθέτως έτρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και συμπάθεια για τον Orson Welles. Ίσως αυτό να φαίνεται κάπως περίεργο, καθώς έχουν αρκετά κοινά: πρόκειται για δύο πληθωρικές προσωπικότητες που αγαπούσαν πολύ τις ταυρομαχίες και το ποτό και το έργο τους έχει αναγνωριστεί για την αξία του τόσο από επίσημους θεσμούς όσο και από τον απλό κόσμο. Πέραν τούτου, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο Orson Welles στο βίντεο, ήταν φίλοι. Ο Welles βέβαια φροντίζει να πει από την αρχή ότι δεν ήταν μέλος της "αυλής" του Hemingway, γιατί τολμούσε να κάνει πλάκα μαζί του, ενώ εκείνος δε δεχόταν πλάκα από κανένα. Αυτό ακριβώς το στοιχείο αποκαλύπτει το λόγο για τον οποίο ποτέ δε συμπάθησα τον Hemingway: ήταν το είδος του ανθρώπου που ενδιαφέρεται να "χτίσει" μια εικόνα για τον εαυτό του, ώστε να επιβάλλει το θαυμασμό των άλλων. Όταν όμως κάποιος αφιερώνει όλη του την ενέργεια στην προσπάθεια να δημιουργήσει έναν "άλλο" εαυτό, πιο ελκυστικό ίσως και πιο αστραφτερό, ξεχνά τον πραγματικό εαυτό του, που πάντα αναδύεται στην επιφάνεια και ζητά προσοχή. Δίνεται η εντύπωση ότι όλη αυτή η συναρπαστική ζωή, τα ταξίδια ανά τον κόσμο, τα σαφάρι στην Αφρική και η συμμετοχή στον Ισπανικό Εμφύλιο δεν ήταν εμπειρίες στις οποίες επέτρεψε να τον διαμορφώσουν αλλά αποσκοπούσαν μόνο στο να δημιουργεί εντυπώσεις μιλώντας γι' αυτές. Βέβαια, όλα αυτά που λέω είναι απλές υποθέσεις, θεωρώ όμως ότι ένας άνθρωπος που έχει χορτάσει τη ζωή κάνοντας αυτά που πραγματικά ήθελε και έχει αφήσει τις εμπειρίες του να τον αλλάξουν δεν είναι τόσο εύθικτος, παρά μπορεί να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο, να αυτοσαρκάζεται και να δέχεται τα αστεία των άλλων.
Αντίθετα, ο Orson Welles ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ ωραίος τύπος: είχε εκπληκτικό ταλέντο, σε σημείο που ίσως ήταν πρόβλημα το γεγονός ότι ήταν τόσο ταλαντούχος που κάποιες φορές έδινε την εντύπωση πως το ταλέντο του έλεγχε εκείνον και όχι εκείνος το ταλέντο του. Δεν έμπαινε ωστόσο στον κόπο να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά (έλεγε π.χ. "ξεκίνησα από την κορυφή και δούλεψα πολύ για να φτάσω στον πάτο"), παρ' όλο που λίγοι κινηματογραφιστές κατάφεραν να πάρουν Όσκαρ με την πρώτη τους εμφάνιση στο πανί ή ν' αναγνωριστεί κάποια ταινία τους ως η κορυφαία όλων των εποχών, τόσο από το αμερικάνικο όσο και από το βρετανικό ινστιτούτο κινηματογράφου. Δείτε λοιπόν το σχετικό βίντεο και απολαύστε τις σπινθηροβόλες ατάκες του Welles. Ειδικά εκεί που λεει ότι ο Hemingway ήταν ένας τύπος "με αέρα στο στήθος", η σπόντα είναι μεγαλειώδης. Φιλιά πολλά!
Αντίθετα, ο Orson Welles ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ ωραίος τύπος: είχε εκπληκτικό ταλέντο, σε σημείο που ίσως ήταν πρόβλημα το γεγονός ότι ήταν τόσο ταλαντούχος που κάποιες φορές έδινε την εντύπωση πως το ταλέντο του έλεγχε εκείνον και όχι εκείνος το ταλέντο του. Δεν έμπαινε ωστόσο στον κόπο να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά (έλεγε π.χ. "ξεκίνησα από την κορυφή και δούλεψα πολύ για να φτάσω στον πάτο"), παρ' όλο που λίγοι κινηματογραφιστές κατάφεραν να πάρουν Όσκαρ με την πρώτη τους εμφάνιση στο πανί ή ν' αναγνωριστεί κάποια ταινία τους ως η κορυφαία όλων των εποχών, τόσο από το αμερικάνικο όσο και από το βρετανικό ινστιτούτο κινηματογράφου. Δείτε λοιπόν το σχετικό βίντεο και απολαύστε τις σπινθηροβόλες ατάκες του Welles. Ειδικά εκεί που λεει ότι ο Hemingway ήταν ένας τύπος "με αέρα στο στήθος", η σπόντα είναι μεγαλειώδης. Φιλιά πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου